روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۷۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و ساله معاويه بن عمار :

عَنْ رَجُلٍ مُتَمَتِّعٍ وَقَعَ عَلَى اِمْرَأَتِهِ وَ لَمْ يُقَصِّرْ قَالَ يَنْحَرُ جَزُوراً وَ قَدْ خَشِيتُ أَنْ يَكُونَ قَدْ ثُلِمَ‏ حَجُّهُ إِنْ كَانَ عَالِماً وَ إِنْ كَانَ جَاهِلاً فَلاَ شَيْ‏ءَ عَلَيْهِ قَالَ وَ قُلْتُ لَهُ مُتَمَتِّعٌ قَرَضَ مِنْ أَظْفَارِهِ بِأَسْنَانِهِ وَ أَخَذَ مِنْ شَعْرِهِ بِمِشْقَصٍ فَقَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ لَيْسَ كُلُّ أَحَدٍ يَجِدُ اَلْجَلَمَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۶۴

و معاوية بن عمّار در باره مردى در حال تمتّع كه پيش از انجام تقصير با همسرش مقاربت كرده است، از آن امام سؤال كرد. امام گفت: شترى نحر ميكند، و من از آن بيم كردم كه اگر از روى علم به آن كار مبادرت كرده خللى بحجّ خود وارد ساخته باشد. ولى اگر جاهل بحكم بوده است، چيزى بر ذمّه او نيست. راوى گفت: و در باره متمتّعى كه ناخنش را با دندانش جويده، و موى خود را با پيكانى پهن كم كرده است، از او سؤال كردم. پس گفت: باكى بر او نيست، زيرا همه كس مقراض بدست نمى‏آورد.