روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۸۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْمَرِيضِ وَ الْمُغْمَى عَلَيْهِ وَ الضَّعِيفِ وَ الْمَبْطُونِ وَ الشَّيْخِ الْكَبِيرِ وَ غَيْرِ ذَلِك

و ساله علي بن مهزيار :

عَنْ هَذِهِ اَلْمَسْأَلَةِ فَقَالَ لاَ يَقْضِي اَلصَّوْمَ وَ لاَ اَلصَّلاَةَ وَ كُلُّ مَا غَلَبَ اَللَّهُ عَلَيْهِ فَاللَّهُ أَوْلَى بِالْعُذْرِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۸

و علىّ بن مهزيار نيز در باره همين مسأله از آن حضرت سؤال كرد و آن حضرت در پاسخ فرمود: شخص مغمى عليه نه روزه را قضا مى‏كند و نه نماز را، و نيز در تمامى مواردى كه خداوند عارضه‏اى را بر بنده مسلط ساخته و او را بى‏اراده و اختيار گردانيده خود به پذيرفتن عذر او سزاوارتر از هر كسى است. (يعنى در مواردى كه خداوند متعال علّتى را بر بنده‏اى عارض ساخته و به سبب آن عارضه بنده از انجام تكليف عاجز باشد خداوند خود سزاوارتر از هر كس ديگرى است كه او را از اداى تكليف معاف دارد). و أما اخبارى كه در مورد مغمى عليه (بيهوش و بى‏اراده) روايت كرده‏اند و اشاره و اشعار دارد بر اينكه همه نمازهائى را كه از او فوت شده بايد قضا كند، و نيز آنچه منقول است كه نمازهاى يكماه را قضا ميكند، و همچنين آنچه مروى است كه نماز سه روز را قضا ميكند، همه اينها صحيح است، لكن جملگى محمول بر استحباب است نه وجوب، و اصل اينست كه قضا بر او نيست.