روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۱۱۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ النَّوَادِر

و قال الصادق ع :

إِذَا بَكَى اَلْيَتِيمُ اِهْتَزَّ لَهُ اَلْعَرْشُ فَيَقُولُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَنْ هَذَا اَلَّذِي أَبْكَى عَبْدِيَ اَلَّذِي سَلَبْتُهُ أَبَوَيْهِ فِي صِغَرِهِ فَوَ عِزَّتِي وَ جَلاَلِي وَ اِرْتِفَاعِي فِي مَكَانِي لاَ يُسْكِتُهُ عَبْدٌ مُؤْمِنٌ إِلاَّ أَوْجَبْتُ لَهُ‏ اَلْجَنَّةَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۷۳

امام صادق عليه السّلام فرمود: هنگامى كه طفل يتيم بگيرد عرش الهى بسبب گريه او بلرزه در مى‏آيد، پس خداوند تبارك و تعالى ميفرمايد: اين كيست كه‏ بنده مرا كه در خردسالى پدر و مادرش را از او گرفته‏ام بگريه آورده است؟ قسم به عزّت و عظمت و شكوه خودم و سوگند به بلندمرتبگى خودم بنده مؤمنى نباشد كه او را آرام سازد مگر اينكه بهشت را بر او واجب سازم.