روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۰۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ غُسْلِ الْمَيِّت

و قال ابو جعفر ع :

إِنَّ آيَةَ اَلْمُؤْمِنِ‏ إِذَا حَضَرَهُ اَلْمَوْتُ أَنْ يَبْيَضَّ وَجْهُهُ أَشَدَّ مِنْ بَيَاضِ لَوْنِهِ وَ يَرْشَحَ جَبِينُهُ وَ يَسِيلَ مِنْ عَيْنَيْهِ كَهَيْئَةِ اَلدُّمُوعِ فَيَكُونُ ذَلِكَ آيَةَ خُرُوجِ رُوحِهِ وَ إِنَ‏ اَلْكَافِرَ تَخْرُجُ رُوحُهُ سَلاًّ مِنْ شِدْقِهِ كَزَبَدِ اَلْبَعِيرِ كَمَا تَخْرُجُ نَفْسُ اَلْحِمَارِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۸۸

امام باقر عليه السّلام فرمود: همانا بهنگام فرا رسيدن مرگ نشانه مؤمن آنست كه صورتش از رنگى كه داشته سفيدتر مى‏شود سفيدتر از رنگ ساير قسمتهاى بدنش و عرق بر پيشانيش مينشيند و آب از چشمانش روان شده و بصورت اشك روان گردد، اينها علامت بيرون رفتن روح از بدن اوست. و همانا كافر روحش را از كنار دهانش بيرون كشند چون كف كه بر اطراف دهان شتر درآيد همچنان كه جان درازگوشى از تنش خارج مى‏شود.