روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۵۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمِيَاهِ وَ طُهْرِهَا وَ نَجَاسَتِهَا

و سيل الصادق ع :

عَنْ جُلُودِ اَلْمَيْتَةِ يُجْعَلُ فِيهَا اَللَّبَنُ وَ اَلْمَاءُ وَ اَلسَّمْنُ مَا تَرَى فِيهِ فَقَالَ لاَ بَأْسَ بِأَنْ تَجْعَلَ فِيهَا مَا شِئْتَ مِنْ مَاءٍ أَوْ لَبَنٍ أَوْ سَمْنٍ وَ تَتَوَضَّأَ مِنْهُ وَ تَشْرَبَ وَ لَكِنْ لاَ تُصَلِّ فِيهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۷

و از حضرت صادق عليه السّلام پرسيدند: اگر از پوست حيوان مرده كيسه و انبان چرمى بسازند و در آن شير يا دوغ و آب و روغن بريزند استفاده از اين مايعات بنظر شما چگونه است؟ فرمود: اشكالى ندارد كه هر چه در آن ريزى (آب يا دوغ و شير يا روغن) يا از آن بياشامى و يا با آب وضو بسازى، امّا در لباسى كه از مرده حيوان ساخته شده نماز نمى‏توانى بجاى آرى. مترجم گويد: «اين خبر نيز توضيح همان مطالب است كه در خبر پيش و فتواى قبل از آن گفتيم. و شيخ طوسى رحمة اللَّه عليه در نهايه كه رساله علميّه او است آب قليل را موقعى متنجّس ميداند كه نجاستى در آن واقع شود، نه بصرف ملاقات با نجس. و صحيح نبودن نماز در پوست مردار از حيوانات حلال گوشت، بسبب نجس بودن آنست نه آنكه خود ميته عنوانى خاصّ باشد در عدم جواز نماز در آن، شيخ طوسى در نهايه فرموده: «نماز در پوست مردار هيچ حيوانى جايز نيست و با دبّاغى هم پاك نميشود» و اين كلام با اين ترتيب ظهور در اين دارد كه وى از جهت نجس بودن آن ميدانسته». و وضو ساختن از باقيمانده آبى كه جنب و حائض از آن استفاده كرده در صورتى كه آب ديگرى يافت نشود اشكالى ندارد. مترجم گويد: «ظاهرا منظور باقيمانده آبيست كه از ظرفى برداشته و غسل كرده، نه آبى كه غساله آنهاست». و هر گاه شخصى از آبى كه بيكى از نجاسات دگرگون شده و بو يا طعم و يا رنگ آن همانند نجاست شده وضو سازد و يا غسل كند يا جامه خود را بشويد، بايد جامه خود را شسته و وضو و غسل و نماز خود را با لباس ديگر اعاده نمايد، و هر ظرفى كه از آب متغيّر در آن ريخته شده است همه را تطهير كند. و اگر شخصى وارد حمّام شد و ظرفى نداشت كه از آب قليل برگيرد و استفاده كند و دستهايش نيز آلوده و چرك بود دست خود را در آب زده بگويد: بسم اللَّه و غسل كند. و اين داخل در عموم فرمايش خداى عزّ و جلّ است كه فرموده: ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ‏ (حج: ۷۸). و همچنين جنب اگر در راه بآبى رسيد كه از كرّ كمتر بود و ظرفى هم براى برداشتن آب نداشت تا بر بدن خود ريزد و دستهايش نيز آلوده بود بايد بسم اللَّه گفته و با دست از آب بر دارد و بر خود ريزد. مترجم گويد: «اين خبر هم در صورتى كه (قذر) را حمل بر غير نجس نكنيم ميتوان گفت: مؤيّد گفتار پيش است».