روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۶۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن الوشا عن منصور بن يونس عن عباد بن كثير قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنِّي مَرَرْتُ بِقَاصٍّ يَقُصُّ وَ هُوَ يَقُولُ هَذَا اَلْمَجْلِسُ اَلَّذِي لاَ يَشْقَى بِهِ جَلِيسٌ قَالَ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ أَخْطَأَتْ أَسْتَاهُهُمُ اَلْحُفْرَةَ إِنَّ لِلَّهِ مَلاَئِكَةً سَيَّاحِينَ سِوَى اَلْكِرَامِ اَلْكَاتِبِينَ فَإِذَا مَرُّوا بِقَوْمٍ يَذْكُرُونَ‏ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ قَالُوا قِفُوا فَقَدْ أَصَبْتُمْ حَاجَتَكُمْ فَيَجْلِسُونَ فَيَتَفَقَّهُونَ مَعَهُمْ فَإِذَا قَامُوا عَادُوا مَرْضَاهُمْ وَ شَهِدُوا جَنَائِزَهُمْ وَ تَعَاهَدُوا غَائِبَهُمْ فَذَلِكَ اَلْمَجْلِسُ اَلَّذِي لاَ يَشْقَى بِهِ جَلِيسٌ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۵۳

از عباد بن كثير، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: من به يك قصه گو گذر كردم كه قصه مى‏گفت: و او مى‏گفت كه: اين مجلسى است كه هر كه آن نشيند شقى نگردد، گويد: امام صادق (ع) فرمود: هيهات هيهات پر خطا رفتند، به راستى براى خدا فرشته‏هائى است گشتى جز كرام الكاتبين و چون به مردى رسند كه ذكر محمد و آل محمد كنند، گويند: بايستيد، به تحقيق كه به حاجت خود رسيديد و به نشينند و با آنها فقه آموزند و چون برخيزند بيماران آنان را عيادت كنند و سر مرده آنها حاضر شوند و از غائبين آنها بازرسى و احوال پرسى كنند، اين است آن مجلسى كه هر كه در آن نشيند شقى نگردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۶۸

عباد بن كثير گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: داستان‏سرائى را ديدم كه داستان ميسرود و مى‏گفت: اين است آن مجلسى كه هر كه در آن نشيند شقى نگردد، امام صادق عليه السلام فرمود: هيهات هيهات‏ ، بخطا رفتى‏ استاههم الحفرة

«۱» همانا براى خدا جز كرام كاتبين «۲» فرشتگانى است سياح‏

__________________________________________________

(۱) در لغت عربى اين جمله در موردى گفته مى‏شود كه سخن ياوه و نامربوطى از دهن شخصى در آيد.
(۲) فرشتگان بزرگوارى كه كار آنها نوشتن است.

كه چون بمردمى برخورند كه از محمد و آل محمد ياد كنند، گويند: بايستيد كه بحاجت خود رسيديد، سپس مى‏نشينند و با آنها دانش آموزند، و چون برخيزند از بيمارانشان عبادت كنند و بر سر مرده‏هايشان حاضر شوند و از غائبشان خبرگيرى كنند. اينست مجلسى كه هر كه در آن نشيند شقى نگردد

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۷۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از وشّاء، از منصور بن يونس، از عبّاد بن كثير كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: من به يكى از قاضيان گذشتم كه حكم مى‏كرد و مى‏گفت: اين مجلسى است كه هيچ همنشينى به واسطه آن بدبخت نمى‏شود. راوى مى‏گويد كه: حضرت صادق عليه السلام فرمود: «بسيار دور است آن‏چه گفته، و مقعدهاى ايشان گودال را غلط كرده است» (يعنى سخن ايشان از موضع خود تجاوز كرده و سوراخ دعا را گم كرده‏اند). «۱» تتمّه حديث آنكه حضرت فرمود: «به درستى كه خدا را فرشتگانى چندند كه در زمين مى‏گردند، غير از كرام‏الكاتبين كه حافظان اعمال‏اند؛ پس چون به گروهى بگذرند كه محمد و آل‏محمد را ياد مى‏كند، مى‏گويند كه: بدانيد و آگاه باشيد! (يا بايستيد) كه به حاجت خود رسيديد؛ پس مى‏نشينند و دانشمند مى‏شوند، و چون برخاستند، بيماران ايشان را عيادت مى‏كنند، و در جنازه‏هاى مردگان ايشان حاضر مى‏شوند، و غائب ايشان را جستجو و يادآورى مى‏نمايند؛ پس اين مجلس، مجلسى است كه هيچ همنشينى به واسطه آن‏بدبخت نمى‏شود». __________________________________________________

(۱). در اين كلام، تعبير شده از دهان ايشان به مقعد، و از آن‏چه از آن بيرون مى‏آيد، به آن‏چه از اين بيرون مى‏آيد، به علاقه مشابهت در قباحت و پليدى و قذارت. و در مستقصى‏الأمثال زمخشرى مذكور است كه: أَخْطَأَتْ اسْتُكَ الْحُفْرَةَ؛ يعنى: مقعدت گودال را غلط كرده است. و گفته است كه اين مثلى است كه زده مى‏شود از براى كسى كه به موضع حاجت نرسيده و آن را درست نيافته است؛ پس آن‏چه حضرت فرموده است كه: أَخْطَأَتْ أَسْتاهُهُمْ الْحُفْرَةَ، به آن معنى كه مذكور شد، مضمون اين مثل است كه در آن به جهت غرضى كه معلوم است تغييرى واقع شده است، وليكن مقصود از آن، همان مقصود از مثل است. (مترجم)