روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۱۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن الحسين بن ابي العلا عن عبد الاعلي بن اعين قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

طَلَبُ اَلْحَوَائِجِ إِلَى اَلنَّاسِ اِسْتِلاَبٌ لِلْعِزِّ وَ مَذْهَبَةٌ لِلْحَيَاءِ وَ اَلْيَأْسُ مِمَّا فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ عِزٌّ لِلْمُؤْمِنِ‏ فِي دِينِهِ وَ اَلطَّمَعُ هُوَ اَلْفَقْرُ اَلْحَاضِرُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۴۱

امام صادق (ع) مى‏فرمود: حاجت خواستن از مردم بر باد دادن عزت و بردن حياء است و نوميدى از آنچه در دست مردم است عزت مؤمن است از نظر دينش و طمع همان فقر حاضر است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۱۹

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: حاجت خواستن از مردم موجب سلب عزت و رفتن حيا گردد، و نوميدى از آنچه دست مردمست، موجب عزت مؤمن است در دينش، و طمع فقريست حاضر و آماده.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۸۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از حسين بن ابى‏العلا، از عبدالاعلى بن اعين روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود:

«طلب كردن حاجت‏ها از مردمان و پناه بردن به ايشان، باعث ربودن عزّت و آلتِ بردن حيا است. و نوميدى از آن‏چه در دست مردم است، موجب عزّت است از براى مؤمن در دينش، و طمع، درويشى است حاضر و موجود».