روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۰۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي عن ابيه عن ابن محبوب عن هشام بن سالم عن زراره عن الحسن البزاز قال قال لي ابو عبد الله ع :

أَ لاَ أُخْبِرُكَ بِأَشَدِّ مَا فَرَضَ اَللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ ثَلاَثٌ قُلْتُ بَلَى قَالَ إِنْصَافُ اَلنَّاسِ مِنْ نَفْسِكَ وَ مُوَاسَاتُكَ أَخَاكَ وَ ذِكْرُ اَللَّهِ فِي كُلِّ مَوْطِنٍ أَمَا إِنِّي لاَ أَقُولُ‏ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ وَ إِنْ كَانَ هَذَا مِنْ ذَاكَ وَ لَكِنْ ذِكْرُ اَللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ فِي كُلِّ مَوْطِنٍ إِذَا هَجَمْتَ عَلَى طَاعَةٍ أَوْ عَلَى مَعْصِيَةٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۳۳

حسن بزاز گويد: امام صادق (ع) به من فرمود: آيا به تو خبر ندهم از سخت‏ترين چيزى كه خدا بر خلقش فرض كرده است؟ (تا سه بار)، گفتم: چرا، فرمود: حق دادن به مردم از خودت و همدردى با برادرت و ذكر خدا در هرجا، اما به راستى من نمى‏گويم كه‏ سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إله الا اللَّه و اللَّه اكبر است و اگر چه آن هم ذكر خدا است ولى مقصود آن ذكر خدا است عز و جل در هر محلى هر گاه برسى به طاعتى يا معصيتى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۱۵

حسن بزاز گويد: امام صادق عليه السّلام بمن فرمود: نميخواهى سه چيزى را كه از سخت ترين واجبات خداست بر خلقش بتو خبر دهم؟ گفتم: چرا، فرمود: انصاف دادن مردم از خود و مساوات با برادرت و ياد كردن خدا در هر جا. بدان كه من نميگويم ياد خدا سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر است اگر چه اين هم از آنست، بلكه ياد خدا در موقع برخورد با حلال و حرام او است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۷۳

على، از پدرش، از ابن‏محبوب، از هشام بن سالم، از زراره، از حسن بزّاز روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه: «آيا نمى‏خواهيد كه شما را خبر دهم به سه چيزى كه از همه آن‏چه خدا بر خلق خويش واجب گردانيده، سخت‏تر است؟!» عرض كردم: بلى، مى‏خواهم. فرمود: «انصاف دادن با مردم از نفس خود، و آنكه با برادر خويش مواسات و برابرى كنى، و ياد خدا در هر جا. و بدان كه من اين را نمى‏گويم كه‏ «سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ وَلا الهَ الَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرْ»، و هر چند كه اين از جمله ذكر خدا باشد. وليكن مقصود ياد خدا است در هر جا، در وقتى كه بر سر طاعت يا معصيتى درآيى».