روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابي عبد الله البرقي و ابي طالب عن بكر بن محمد عن ابي عبد الله ع قال :

اَللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي فِي كُلِّ كُرْبَةٍ وَ أَنْتَ رَجَائِي‏ فِي كُلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِي فِي كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِي ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ كَمْ مِنْ كَرْبٍ‏ يَضْعُفُ عَنْهُ اَلْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِيهِ اَلْحِيلَةُ وَ يَخْذُلُ عَنْهُ اَلْقَرِيبُ وَ اَلْبَعِيدُ وَ يَشْمَتُ بِهِ اَلْعَدُوُّ وَ تَعْنِينِي فِيهِ اَلْأُمُورُ أَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ إِلَيْكَ رَاغِباً فِيهِ عَمَّنْ سِوَاكَ فَفَرَّجْتَهُ وَ كَشَفْتَهُ وَ كَفَيْتَنِيهِ فَأَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ كُلِّ حَاجَةٍ وَ مُنْتَهَى كُلِّ رَغْبَةٍ فَلَكَ اَلْحَمْدُ كَثِيراً وَ لَكَ اَلْمَنُّ فَاضِلاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۲۷

از امام صادق (ع) گفته است: «بار خدايا توئى مورد وثوقم در هر گرفتارى و توئى اميدم در هر سختى و تو در هر امرى برايم رخ دهد پشتيبان و ذخيره منى، چه بسيار گرفتارى كه دل از آن ناتوان شد و چاره آن ناچار و خويش و بيگانه در آن يارى نكردند و دشمن بدان شادى و سرزنش نمود و براى هر كارم مورد اهميّت بود من به آستانت آوردم، به تواش شكايت كردم و از ديگران رو بر گرفتم و به درگاه تو روى كردم و تواش گره‏گشائى كردى و از منش برگرفتى و كفايتم كردى، پس توئى سرپرست هر نعمت و برآورنده هر حاجت و پايان هر رغبت، پس از آنِ تو است سپاس فراوان و از آنِ تو است بخشش بى‏پايان».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۷۰

حضرت صادق عليه السلام فرمود: «اللهم أنت ثقتى في كل كربة و أنت رجائى في كل شدة و أنت لى في كل امر نزل بى ثقة و عدة، كم من كرب يضعف عنه الفؤاد و تقل فيه الحيلة و يخذل عنه القريب و البعيد، و يشمت به العدو و تعنينى فيه الامور انزلته بك و شكوته اليك راغبا فيه عمن سواك ففرحته و كشفته و كفيتنيه، فأنت ولى كل نعمة و صاحب كل حاجة و منتهى كل رغبة، فلك الحمد كثيرا و لك المن فاضلا».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۵۳

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابو عبداللَّه برقى و ابو طالب، از بكر بن محمد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي ... وَ لَكَ الْمَنُّ فَاضِلًا؛ خداوندا! تو معتمد منى در هر اندوهى، و تو اميد منى در هر سختى، و تو از براى من در هر كارى كه فرود آمده بر من، معتمد و آماده شده، چه بسيار از گرفتارى ها كه ناتوان است از آن دل و كم باشد در آن چاره، و جدا مى‏شود از آن خويش، و شادى مى‏كند به آن دشمن، و مانده مى‏كند مرا در آن كارها، فرود آورده‏ام آن را بر تو، و گله كرده‏ام آن را به سوى تو، در حالتى كه روى‏گردان بوده‏ام از هر كه غير تو. پس پرده آن را برداشته‏اى و كفايت كرده‏اى از من، آن را. پس تويى صاحب اختيار نعمت، و صاحب هر حاجت، و پايان هر رغبت. پس تو را است ستايش بسيار، و تو را است منّت عطا افزون آمده».