روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۲
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء
عنه عن ابيه عن حماد بن عيسي رفعه الي امير المومنين ع قال قال رسول الله ص :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۱ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۳ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۲۱
سند را به أمير المؤمنين (ع) رسانيده كه فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: من به تو دعائى ياد بدهم كه قرآن را فراموش نكنى: «بار خدايا با ترك هر نافرمانيت به من رحم كن تا مرا زندهدارى و به من رحم كن از رنج كشيدن براى آنچه به كارم نيايد و به من روزى كن خوش نمائى در آنچه تو را از من خشنود سازد و به دلم بچسبان حفظ كردن قرآنت را چنانچه آن را به من آموختى و به من روزى كن آن را همان طورى كه خوشايند تو است بخوانم، بار خدايا! با قرآنت ديده مرا روشن كن و بدان سينه مرا بگشا و دلم را شاد كن و زبانم را باز كن و تنم را بدان به كار بند و مرا بدان نيرو بخش بر اين موضوع و بدان يارى كن، زيرا ياورى در آن جز تو نيست، نيست شايسته پرستشى جز تو».
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۶۸
حماد در حديث مرفوعى از امير المؤمنين حديث كند كه فرمود: رسول خدا (ص) (بمن) فرمود: بتو بياموزم دعائى كه قرآن را فراموش نكنى (و آن دعا اينست) «اللهم ارحمنى بترك معاصيك ابدا ما أبقيتنى و ارحمنى من تكلف ما لا يعنينى و ارزقنى حسن المنظر فيما يرضيك عنى و الزم قلبى حفظ كتابك كما علمتنى و ارزقنى أن أتلوه على النحو الذى يرضيك عنى، اللهم نور بكتابك بصرى و اشرح به صدرى و فرح به قلبى و أطلق به لسانى و استعمل به بدنى، و قونى على ذلك و أعنى عليه انه لا معين عليه الا انت، لا اله الا انت». و همين حديث را بسند ديگر از حضرت صادق عليه السّلام روايت كردهاند. باب دعاهاى كوتاه و مختصر براى همه حاجتهاى دنيا و آخرت
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۴۹
از او، از پدرش، از حمّاد بن عيسى روايت است كه آن را مرفوع ساخته به سوى اميرالمؤمنين عليه السلام كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: آيا دعايى را به تو تعليم كنم كه قرآن را فراموش نكنى؟ و آن، اين است كه: اللَّهُمَّ ارْحَمْنِي بِتَرْكِ مَعَاصِيكَ ... لَاإِلهَ إِلَّا أَنْتَ؛ خداوندا! رحم كن بر من به ترك كردن گناهانت، هميشه، مادام كه باقى گذارى مرا، و رحم كن بر من از رنج كشيدن آنچه نمىخواهد مرا، و روزى كن مرا به خوبى نظر و نظرگاه در آنچه خشنود سازد تو را از من، و لازم گردان دل مرا حفظ كتابت، چنان كه تعليم دادهاى به من، و روزى كن مرا كه بخوانم آن را بر طريقهاى كه خشنود سازد تو را از من. خداندا! روشنى ده به كتاب خود ديده مرا، و بگشا به آن سينه مرا، و فرج بخش به آن دل مرا، و روان كن به آن زبان مرا و كارفرمايان تن مرا، و توانايى ده مرا بر آن، و يارى كن مرا بر آن. به درستى كه يارىكنندهاى نيست بر آن، مگر تو. نيست خدايى، مگر تو». و گفته است كه: بعضى از اصحاب ما، از وليد بن صبيح، از حفص اعور، از امام جعفر صادق عليه السلام همين را روايت كرده است.
