روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۷۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن ابي ايوب الخزاز عن ابي حمزه قال :

رَأَيْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يُحَرِّكُ شَفَتَيْهِ حِينَ أَرَادَ أَنْ يَخْرُجَ وَ هُوَ قَائِمٌ عَلَى اَلْبَابِ فَقُلْتُ إِنِّي رَأَيْتُكَ تُحَرِّكُ شَفَتَيْكَ حِينَ خَرَجْتَ فَهَلْ قُلْتَ شَيْئاً قَالَ نَعَمْ إِنَّ اَلْإِنْسَانَ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَالَ حِينَ يُرِيدُ أَنْ يَخْرُجَ‏ اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُ أَكْبَرُ ثَلاَثاً بِاللَّهِ أَخْرُجُ‏ وَ بِاللَّهِ أَدْخُلُ وَ عَلَى اَللَّهِ أَتَوَكَّلُ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ اَللَّهُمَّ اِفْتَحْ لِي فِي وَجْهِي هَذَا بِخَيْرٍ وَ اِخْتِمْ لِي بِخَيْرٍ وَ قِنِي شَرَّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ‏ آخِذٌ بِنََاصِيَتِهََا إِنَّ رَبِّي عَلى‏ََ صِرََاطٍ مُسْتَقِيمٍ‏ لَمْ يَزَلْ‏ فِي ضَمَانِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى يَرُدَّهُ اَللَّهُ إِلَى اَلْمَكَانِ اَلَّذِي كَانَ فِيهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۱۹

از ابى حمزه گويد: ديدم امام صادق (ع) هنگام بيرون رفتن از خانه دو لب خود را مى‏جنبانيد و بر در خانه ايستاده بود، به او عرض كردم كه: ديدم دو لب خود را هنگامى كه از خانه بدر آمدى جنبانيدى، آيا چيزى گفتى؟ فرمود: آرى، راستى انسان چون خواهد از خانه خود بدر آيد هنگام بيرون شدن سه بار گويد: اللَّه اكبر، و سه بار گويد: باللَّه اخرج و باللَّه ادخل و على اللَّه اتوكل‏ - بار خدايا در برابرم در خير را بگشا و كارم را به خير به پايان آور و نگهدارم از شرّ هر جنبنده‏اى كه مهارش را دارى، راستى پروردگار من به راه راست است- پيوسته در ضمانت خدا عز و جل است تا خداوند او را بهمان جا برگرداند كه در آن بوده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۱۶

ابو حمزه گويد: حضرت صادق عليه السّلام را ديدم كه هنگامى كه ميخواست از منزل بيرون رود لبانش را ميجنبانيد و بر در خانه ايستاده بود، عرضكردم: من شما را ديدم كه هنگامى كه از منزل بيرون آمدى لبانت را مى‏جنبانيدى آيا چيزى گفتى؟ فرمود: آرى همانا انسان چون از منزل بيرون رود هنگامى كه خواهد بيرون رود سه بار بگويد: «اللَّه اكبر» و سه بار بگويد: «باللَّه اخرج و باللَّه أدخل و على اللَّه أتوكل» (سپس گويد:) «اللهم افتح لى في وجهى هذا بخير و اختم لى بخير و قني شر كل دابة انت‏ آخِذٌ بِناصِيَتِها إِنَّ رَبِّي عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‏» پيوسته در ضمانت خداى عز و جل ميباشد تا خداوند او را بجائى كه بوده است برگرداند. و بسند ديگر اين حديث را از أبى حمزه روايت كرده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۵۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از ابوايّوب خزّاز، از ابوحمزه‏ روايت كرده است كه گفت: حضرت امام جعفر صادق عليه السلام را ديدم كه لب‏هاى خود را مى‏جنبانيد، در هنگامى كه مى‏خواست بيرون رود، و آن حضرت بر در ايستاده بود. پس عرض كردم كه: من تو را ديدم كه لب‏هاى خود را مى‏جنبانيدى، در هنگامى كه بيرون آمدى، پس آيا هيچ گفتى؟ فرمود: «آرى، به درستى كه آدمى چون از منزلش بيرون آيد، و در هنگامى كه مى‏خواهد بيرون آيد، سه مرتبه: اللَّه اكبر، بگويد و بگويد: بِاللَّهِ أَخْرُجُ ... إِنَّ رَبِّي عَلى‏ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ؛ «به يارى خدا پا بيرون بردم، و به يارى خدا داخل مى‏شوم، و بر خدا توكل مى‏كنم. خداوندا! بگشا از برايم در صبح «۱» را به خوبى، و به آخر رسان از برايم به خوبى، و نگاه دار مرا از بدى هر جنبنده‏اى، كه تو فراگيرنده‏اى موى پيشانيش را. به درستى كه پروردگارم بر راه راست است»، پيوسته در ضمان خداى- تعالى- باشد، تا آنكه او را برگرداند به سوى جايى كه در آن بوده». محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از على بن حكم، از ابوايّوب، از ابوحمزه، مثل اين را روايت كرده است. ( ۱). نسخه ناخوانا است.