روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۵۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن اسماعيل بن مهران عن سيف بن عميره عن ابي اسحاق عن ابي عبد الله ع قال :

اَلرَّغْبَةُ أَنْ تَسْتَقْبِلَ بِبَطْنِ كَفَّيْكَ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ اَلرَّهْبَةُ أَنْ تَجْعَلَ ظَهْرَ كَفَّيْكَ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ قَوْلُهُ‏ وَ تَبَتَّلْ‏ إِلَيْهِ تَبْتِيلاً قَالَ اَلدُّعَاءُ بِإِصْبَعٍ وَاحِدَةٍ تُشِيرُ بِهَا وَ اَلتَّضَرُّعُ تُشِيرُ بِإِصْبَعَيْكَ وَ تُحَرِّكُهُمَا وَ اَلاِبْتِهَالُ رَفْعُ اَلْيَدَيْنِ وَ تَمُدُّهُمَا وَ ذَلِكَ عِنْدَ اَلدَّمْعَةِ ثُمَّ اُدْعُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۹

از ابى اسحاق، از امام صادق (ع)، فرمود: رغبت اين است كه درون دو مشت خود را به سوى آسمان بدارى، و رهبت اين است كه پشت در دو مشت خود را به سوى آسمان بدارى. و قول خدا (۸ سوره مزمل): «و تبتل جو به درگاه او تبتلى» فرمود: تبتل دعا كردن با اشاره يك انگشت است به درگاه خدا، و تضرع و زارى دعا كردن با اشاره به دو انگشت است و حركت دادن آنها، و ابتهال بالا بردن هر دو دست است و آنها را بكشى به بالا، و اين موقع اشك ريختن است و سپس دعا كنى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۲۹

ابو اسحاق گويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود: رغبت آن است كه كف دو دست خود را بسوى آسمان بدارى، و رهبت آن است كه پشت دستهايت را بسوى آسمان بدارى. و در گفتار خداى عز و جل: وَ تَبَتَّلْ إِلَيْهِ تَبْتِيلًا فرمود: تبتل: دعا كردن بيك انگشت است كه بدان اشاره كنى، و تضرع: اينست كه با دو انگشت اشاره كنى و آن دو را حركت دهى، و ابتهال: بالا بردن هر دو دست است و اينكه آنها را بكشى، و اين موقع اشك ريختن است، و سپس دعا كن.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۲۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از اسماعيل بن مهران، از سيف بن عميره، از ابواسحاق، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «رغبت آن است كه باطن كف‏هاى دست خويش را رو به سوى آسمان كنى. و رهبت كه عبارت است از ترس و بيم، آن است كه پشت كف‏هاى خود را به سوى آسمان گردانى «۳»». و قول آن جناب كه مى‏فرمايد: «وَ تَبَتَّلْ إِلَيْهِ تَبْتِيلًا» «۴»، حضرت عليه السلام فرمود كه: «تبتّل، دعا كردن است به يك انگشت كه به آن اشاره نمايى «۵». و تضرّع آن است كه به دو انگشت اشاره كنى و آنها را حركت دهى. و ابتهال، برداشتن دست‏ها و كشيدن و بلند كردن آنها است، و آن در نزد قطره‏اى است از اشك كه از چشم بريزد، بعد از آن دعا بكن». ( ۳). چه اوّل چنان است كه دست پيش كسى مى‏دارى كه چيزى به دستت دهد. و دويم اشاره است به سوى اينكه من ازاعمال خود نااميد شده‏ام و پشت دست گذاشته‏ام و از بسيارى بدكردارى، روى طلب از تو ندارم.( مترجم) ( ۴). مزمل، ۸ يعنى:« و بريده شو از همه خلايق و توجّه كن به سوى او به عبادت و طاعت، و به در او گريزبردن وگريختنى كامل؛ يعنى نفس خود را از انديشه غير او مجرّد سازد، و روى دل خود را بالكلّيّه به او آورد. و عبداللَّه عبّاس گفته كه: مراد آن است كه عمل را از براى خدا خالص كن. و حسن بصرى گفته كه: سعى و كوشش كن. و ابن‏زيد گفته كه: خويشتن را با عبادت او بردار. و شقيق گفته كه: بر او توكّل كن. و زيد بن اسلم گفته كه: تبتّل آن باشد كه دنيا را رها كند و طلب رضاى خدا كند.( مترجم) ( ۵). و در شرح آن گفته‏اند كه: تبتّل آن است كه انگشت سبّابه دست چپ را بلند مى‏كنى و پَست مى‏كنى، مانند كسى كه‏به ابرام، چيزى از كسى طلبد، يا اشاره به آن است كه نمى‏دانم كه مرا بلند خواهى كرد يا پَست خواهى گذاشت.( مترجم)