روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۶۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن محبوب عن عمر بن يزيد عن ابي عبد الله ع قال :

كَانَ فِي‏ بَنِي إِسْرَائِيلَ‏ رَجُلٌ فَدَعَا اَللَّهَ أَنْ يَرْزُقَهُ غُلاَماً ثَلاَثَ سِنِينَ فَلَمَّا رَأَى أَنَّ اَللَّهَ لاَ يُجِيبُهُ قَالَ يَا رَبِّ أَ بَعِيدٌ أَنَا مِنْكَ فَلاَ تَسْمَعُنِي أَمْ قَرِيبٌ‏ أَنْتَ مِنِّي‏ فَلاَ تُجِيبُنِي قَالَ فَأَتَاهُ آتٍ فِي مَنَامِهِ فَقَالَ إِنَّكَ تَدْعُو اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُنْذُ ثَلاَثِ سِنِينَ بِلِسَانٍ بَذِي‏ءٍ وَ قَلْبٍ عَاتٍ غَيْرِ تَقِيٍّ وَ نِيَّةٍ غَيْرِ صَادِقَةٍ فَاقْلَعْ عَنْ بَذَائِكَ وَ لْيَتَّقِ اَللَّهَ قَلْبُكَ وَ لْتَحْسُنْ نِيَّتُكَ قَالَ فَفَعَلَ اَلرَّجُلُ ذَلِكَ ثُمَّ دَعَا اَللَّهَ فَوُلِدَ لَهُ غُلاَمٌ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۵۵

از امام صادق (ع)، فرمود: در بنى اسرائيل مردى بود و تا سه سال پيوسته به درگاه خدا دعا كرد كه به او پسرى روزى كند و چون ديد كه خدا خواهش او را بر نياورد عرض كرد: پروردگارا! من از تو دورم و سخن مرا نمى‏شنوى يا به تو نزديكم و به من پاسخ نمى‏دهى؟ گوينده‏اى در خواب نزد او آمد و به او گفت: راستى تو سه سال است كه خدا را با زبانى هرزه و دلى سركش و ناپرهيزگار و نيّتى نادرست مى‏خوانى، بايد از هرزه دارائى خود ببرى و دلت پرهيزكار گردد و نيّتت درست شود، گويد: آن مرد چنين كرد و سپس به درگاه خدا دعا كرد و پسرى براى او زائيده شد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۶

از حضرت صادق عليه السّلام حديث شده كه فرمود: در بنى اسرائيل مردى بود كه سه سال پيوسته دعا ميكرد كه خدا پسرى باو روزى كند (دعايش مستجاب نميشد) همين كه ديد خدا خواهش او را برنمى‏آورد عرضكرد: پروردگارا آيا من از تو دورم و تو سخن مرا نميشنوى، يا تو بمن نزديكى و پاسخم نميدهى؟ كسى در خواب نزدش آمد و باو گفت: تو سه سال تمام خدا را با زبانى بد و هرزه، ولى دلى سركش و ناپرهيزكار، و نيتى نادرست ميخوانى، پس بايد از هرزه‏گوئى بدر آئى، و دلت پرهيزگار، و نيتت درست گردد (تا خواهشت برآورده شود) حضرت فرمود: آن مرد بدستور عمل كرد سپس دعا كرد و خدا را خواند و داراى پسرى شد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۹

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن محبوب، از عمر بن يزيد،از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «در ميان بنى‏اسرائيل مردى بود كه در مدّت سه سال دعا مى‏كرد و خداى عز و جل را مى‏خواند كه او را پسرى روزى كند؛ پس چون ديد كه خداى عز و جل دعاى او را مستجاب نمى‏گرداند، گفت: اى پروردگار من! آيا من از تو دورم كه از من نمى‏شنوى، يا تو به من نزديكى و مرا اجابت نمى‏فرمايى». حضرت فرمود: «پس كسى در خواب به نزد او آمد و گفت كه: تو در مدّت سه سال خداى عز و جل را خواندى، با زبان هرزه، و دل از حدّ درگذرنده كه پاكيزه نيست، و نيّتى كه راست و درست نه؛ پس از هرزگى خود باز ايست، و بايد كه دلت از خداى عز و جل بپرهيزد، و نيّتت نيكو شود». فرمود: «پس آن مرد، همچنين كرد. بعد از آن، خداى عز و جل را خواند و پسرى از برايش متولّد شد».