روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۵۱

از الکتاب
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ شهریور ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۱۸ توسط Move page script (بحث | مشارکت‌ها) (Move page script صفحهٔ الکافی جلد ۱ ش ۱۳۵۱ را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۵۱ منتقل کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)


آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد و عن غير واحد من اصحابنا القميين عن محمد بن محمد العامري عن ابي سعيد غانم الهندي قال :

كُنْتُ بِمَدِينَةِ اَلْهِنْدِ اَلْمَعْرُوفَةِ بِقِشْمِيرَ اَلدَّاخِلَةِ وَ أَصْحَابٌ لِي يَقْعُدُونَ‏ عَلَى كَرَاسِيَّ عَنْ يَمِينِ اَلْمَلِكِ أَرْبَعُونَ رَجُلاً كُلُّهُمْ يَقْرَأُ اَلْكُتُبَ اَلْأَرْبَعَةَ اَلتَّوْرَاةَ وَ اَلْإِنْجِيلَ‏ وَ اَلزَّبُورَ وَ صُحُفَ‏ إِبْرَاهِيمَ‏ نَقْضِي‏ بَيْنَ اَلنَّاسِ وَ نُفَقِّهُهُمْ فِي دِينِهِمْ وَ نُفْتِيهِمْ فِي حَلاَلِهِمْ وَ حَرَامِهِمْ يَفْزَعُ اَلنَّاسُ إِلَيْنَا اَلْمَلِكُ‏ فَمَنْ دُونَهُ فَتَجَارَيْنَا ذِكْرَ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَقُلْنَا هَذَا اَلنَّبِيُ‏ اَلْمَذْكُورُ فِي اَلْكُتُبِ قَدْ خَفِيَ عَلَيْنَا أَمْرُهُ وَ يَجِبُ عَلَيْنَا اَلْفَحْصُ عَنْهُ وَ طَلَبُ أَثَرِهِ وَ اِتَّفَقَ رَأْيُنَا وَ تَوَافَقْنَا عَلَى أَنْ أَخْرُجَ فَأَرْتَادَ لَهُمْ فَخَرَجْتُ وَ مَعِي مَالٌ جَلِيلٌ فَسِرْتُ اِثْنَيْ عَشَرَ شَهْراً حَتَّى قَرُبْتُ مِنْ‏ كَابُلَ‏ فَعَرَضَ لِي قَوْمٌ مِنَ‏ اَلتُّرْكِ‏ فَقَطَعُوا عَلَيَّ وَ أَخَذُوا مَالِي وَ جُرِحْتُ جِرَاحَاتٍ شَدِيدَةً وَ دُفِعْتُ إِلَى مَدِينَةِ كَابُلَ‏ فَأَنْفَذَنِي‏ مَلِكُهَا لَمَّا وَقَفَ عَلَى خَبَرِي‏ إِلَى مَدِينَةِ بَلْخٍ‏ وَ عَلَيْهَا إِذْ ذَاكَ‏ دَاوُدُ بْنُ اَلْعَبَّاسِ بْنِ أَبِي اَلْأَسْوَدِ فَبَلَغَهُ خَبَرِي وَ أَنِّي خَرَجْتُ مُرْتَاداً مِنَ‏ اَلْهِنْدِ وَ تَعَلَّمْتُ اَلْفَارِسِيَّةَ وَ نَاظَرْتُ اَلْفُقَهَاءَ وَ أَصْحَابَ‏ فَأَرْسَلَ إِلَيَ‏ دَاوُدُ بْنُ اَلْعَبَّاسِ‏ فَأَحْضَرَنِي مَجْلِسَهُ وَ جَمَعَ عَلَيَّ اَلْفُقَهَاءَ فَنَاظَرُونِي فَأَعْلَمْتُهُمْ أَنِّي خَرَجْتُ مِنْ بَلَدِي أَطْلُبُ هَذَا اَلنَّبِيَّ اَلَّذِي وَجَدْتُهُ فِي اَلْكُتُبِ فَقَالَ لِي مَنْ هُوَ وَ مَا اِسْمُهُ فَقُلْتُ‏ مُحَمَّدٌ فَقَالُوا هُوَ نَبِيُّنَا اَلَّذِي تَطْلُبُ فَسَأَلْتُهُمْ عَنْ شَرَائِعِهِ فَأَعْلَمُونِي فَقُلْتُ لَهُمْ أَنَا أَعْلَمُ أَنَ‏ مُحَمَّداً نَبِيٌّ وَ لاَ أَعْلَمُهُ هَذَا اَلَّذِي تَصِفُونَ أَمْ لاَ فَأَعْلِمُونِي مَوْضِعَهُ لِأَقْصِدَهُ فَأُسَائِلَهُ عَنْ عَلاَمَاتٍ عِنْدِي وَ دَلاَلاَتٍ فَإِنْ كَانَ صَاحِبِيَ اَلَّذِي طَلَبْتُ آمَنْتُ بِهِ فَقَالُوا قَدْ مَضَى ص فَقُلْتُ فَمَنْ وَصِيُّهُ وَ خَلِيفَتُهُ فَقَالُوا أَبُو بَكْرٍ قُلْتُ فَسَمُّوهُ لِي فَإِنَّ هَذِهِ كُنْيَتُهُ قَالُوا عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ عُثْمَانَ‏ وَ نَسَبُوهُ إِلَى‏ قُرَيْشٍ‏ قُلْتُ فَانْسُبُوا لِي‏ مُحَمَّداً نَبِيَّكُمْ‏ فَنَسَبُوهُ لِي‏ فَقُلْتُ لَيْسَ هَذَا صَاحِبِيَ اَلَّذِي طَلَبْتُ صَاحِبِيَ اَلَّذِي أَطْلُبُهُ خَلِيفَتُهُ أَخُوهُ فِي اَلدِّينِ وَ اِبْنُ عَمِّهِ فِي اَلنَّسَبِ وَ زَوْجُ اِبْنَتِهِ وَ أَبُو وُلْدِهِ لَيْسَ لِهَذَا اَلنَّبِيِ‏ ذُرِّيَّةٌ عَلَى اَلْأَرْضِ غَيْرُ وُلْدِ هَذَا اَلرَّجُلِ اَلَّذِي هُوَ خَلِيفَتُهُ قَالَ فَوَثَبُوا بِي وَ قَالُوا أَيُّهَا اَلْأَمِيرُ إِنَّ هَذَا قَدْ خَرَجَ مِنَ اَلشِّرْكِ إِلَى اَلْكُفْرِ هَذَا حَلاَلُ اَلدَّمِ فَقُلْتُ لَهُمْ يَا قَوْمُ أَنَا رَجُلٌ مَعِي دِينٌ مُتَمَسِّكٌ بِهِ لاَ أُفَارِقُهُ حَتَّى أَرَى مَا هُوَ أَقْوَى مِنْهُ إِنِّي وَجَدْتُ صِفَةَ هَذَا اَلرَّجُلِ فِي اَلْكُتُبِ اَلَّتِي أَنْزَلَهَا اَللَّهُ عَلَى أَنْبِيَائِهِ وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ مِنْ‏ بِلاَدِ اَلْهِنْدِ وَ مِنَ اَلْعِزِّ اَلَّذِي كُنْتُ فِيهِ طَلَباً لَهُ فَلَمَّا فَحَصْتُ عَنْ أَمْرِ صَاحِبِكُمُ اَلَّذِي ذَكَرْتُمْ لَمْ يَكُنِ‏ اَلنَّبِيَ‏ اَلْمَوْصُوفَ فِي اَلْكُتُبِ فَكَفُّوا عَنِّي وَ بَعَثَ اَلْعَامِلُ إِلَى رَجُلٍ يُقَالُ لَهُ‏ اَلْحُسَيْنُ بْنُ إِشْكِيبَ‏ فَدَعَاهُ فَقَالَ لَهُ نَاظِرْ هَذَا اَلرَّجُلَ اَلْهِنْدِيَّ فَقَالَ لَهُ‏ اَلْحُسَيْنُ‏ أَصْلَحَكَ اَللَّهُ عِنْدَكَ اَلْفُقَهَاءُ وَ اَلْعُلَمَاءُ وَ هُمْ أَعْلَمُ وَ أَبْصَرُ بِمُنَاظَرَتِهِ فَقَالَ لَهُ نَاظِرْهُ كَمَا أَقُولُ‏ لَكَ وَ اُخْلُ بِهِ وَ اُلْطُفْ لَهُ فَقَالَ لِيَ‏ اَلْحُسَيْنُ بْنُ إِشْكِيبَ‏ بَعْدَ مَا فَاوَضْتُهُ إِنَّ صَاحِبَكَ اَلَّذِي تَطْلُبُهُ هُوَ اَلنَّبِيُ‏ اَلَّذِي وَصَفَهُ هَؤُلاَءِ وَ لَيْسَ اَلْأَمْرُ فِي خَلِيفَتِهِ كَمَا قَالُوا هَذَا اَلنَّبِيُّ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ عَبْدِ اَلْمُطَّلِبِ‏ وَ وَصِيُّهُ‏ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبِ بْنِ عَبْدِ اَلْمُطَّلِبِ‏ وَ هُوَ زَوْجُ‏ فَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ وَ أَبُو اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ سِبْطَيْ‏ مُحَمَّدٍ ص‏ قَالَ‏ غَانِمٌ أَبُو سَعِيدٍ فَقُلْتُ اَللَّهُ أَكْبَرُ هَذَا اَلَّذِي طَلَبْتُ فَانْصَرَفْتُ إِلَى‏ دَاوُدَ بْنِ اَلْعَبَّاسِ‏ فَقُلْتُ لَهُ أَيُّهَا اَلْأَمِيرُ وَجَدْتُ مَا طَلَبْتُ وَ أَنَا أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً رَسُولُ اَللَّهِ قَالَ فَبَرَّنِي وَ وَصَلَنِي وَ قَالَ‏ لِلْحُسَيْنِ‏ تَفَقَّدْهُ قَالَ فَمَضَيْتُ إِلَيْهِ حَتَّى آنَسْتُ بِهِ وَ فَقَّهَنِي فِيمَا اِحْتَجْتُ إِلَيْهِ مِنَ اَلصَّلاَةِ وَ اَلصِّيَامِ وَ اَلْفَرَائِضِ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّا نَقْرَأُ فِي كُتُبِنَا أَنَ‏ مُحَمَّداً ص‏ خَاتَمُ اَلنَّبِيِّينَ لاَ نَبِيَّ بَعْدَهُ وَ أَنَّ اَلْأَمْرَ مِنْ بَعْدِهِ إِلَى وَصِيِّهِ وَ وَارِثِهِ وَ خَلِيفَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ ثُمَّ إِلَى اَلْوَصِيِّ بَعْدَ اَلْوَصِيِّ لاَ يَزَالُ أَمْرُ اَللَّهِ جَارِياً فِي أَعْقَابِهِمْ حَتَّى تَنْقَضِيَ اَلدُّنْيَا فَمَنْ وَصِيُّ وَصِيِ‏ مُحَمَّدٍ قَالَ‏ اَلْحَسَنُ‏ ثُمَ‏ اَلْحُسَيْنُ‏ اِبْنَا مُحَمَّدٍ ص‏ ثُمَّ سَاقَ اَلْأَمْرَ فِي اَلْوَصِيَّةِ حَتَّى اِنْتَهَى إِلَى‏ صَاحِبِ اَلزَّمَانِ ع‏ ثُمَّ أَعْلَمَنِي مَا حَدَثَ‏ فَلَمْ يَكُنْ لِي هِمَّةٌ إِلاَّ طَلَبُ‏ اَلنَّاحِيَةِ فَوَافَى‏ قُمَ‏ وَ قَعَدَ مَعَ أَصْحَابِنَا فِي‏ سَنَةِ أَرْبَعٍ وَ سِتِّينَ وَ مِائَتَيْنِ‏ وَ خَرَجَ مَعَهُمْ حَتَّى وَافَى‏ بَغْدَادَ وَ مَعَهُ رَفِيقٌ لَهُ مِنْ أَهْلِ‏ اَلسِّنْدِ كَانَ صَحِبَهُ عَلَى اَلْمَذْهَبِ قَالَ فَحَدَّثَنِي‏ غَانِمٌ‏ قَالَ وَ أَنْكَرْتُ مِنْ رَفِيقِي بَعْضَ أَخْلاَقِهِ فَهَجَرْتُهُ وَ خَرَجْتُ حَتَّى سِرْتُ إِلَى‏ اَلْعَبَّاسِيَّةِ أَتَهَيَّأُ لِلصَّلاَةِ وَ أُصَلِّي وَ إِنِّي لَوَاقِفٌ مُتَفَكِّرٌ فِيمَا قَصَدْتُ لِطَلَبِهِ إِذَا أَنَا بِآتٍ قَدْ أَتَانِي فَقَالَ أَنْتَ فُلاَنٌ اِسْمُهُ‏ بِالْهِنْدِ فَقُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ أَجِبْ مَوْلاَكَ فَمَضَيْتُ مَعَهُ فَلَمْ يَزَلْ يَتَخَلَّلُ بِيَ اَلطُّرُقَ حَتَّى أَتَى دَاراً وَ بُسْتَاناً فَإِذَا أَنَا بِهِ ع جَالِسٌ فَقَالَ مَرْحَباً يَا فُلاَنُ بِكَلاَمِ‏ اَلْهِنْدِ كَيْفَ حَالُكَ وَ كَيْفَ خَلَّفْتَ فُلاَناً وَ فُلاَناً حَتَّى عَدَّ اَلْأَرْبَعِينَ كُلَّهُمْ فَسَأَلَنِي عَنْهُمْ وَاحِداً وَاحِداً ثُمَّ أَخْبَرَنِي بِمَا تَجَارَيْنَا كُلُّ ذَلِكَ بِكَلاَمِ‏ اَلْهِنْدِ ثُمَّ قَالَ أَرَدْتَ أَنْ تَحُجَّ مَعَ‏ أَهْلِ قُمَ‏ قُلْتُ نَعَمْ يَا سَيِّدِي فَقَالَ لاَ تَحُجَّ مَعَهُمْ وَ اِنْصَرِفْ سَنَتَكَ هَذِهِ وَ حُجَّ فِي قَابِلٍ‏ ثُمَّ أَلْقَى إِلَيَّ صُرَّةً كَانَتْ بَيْنَ يَدَيْهِ فَقَالَ لِيَ اِجْعَلْهَا نَفَقَتَكَ وَ لاَ تَدْخُلْ إِلَى‏ بَغْدَادَ إِلَى فُلاَنٍ سَمَّاهُ وَ لاَ تُطْلِعْهُ عَلَى شَيْ‏ءٍ وَ اِنْصَرِفْ إِلَيْنَا إِلَى اَلْبَلَدِ ثُمَّ وَافَانَا بَعْضُ اَلْفُيُوجِ فَأَعْلَمُونَا أَنَّ أَصْحَابَنَا اِنْصَرَفُوا مِنَ‏ اَلْعَقَبَةِ وَ مَضَى نَحْوَ خُرَاسَانَ‏ فَلَمَّا كَانَ فِي قَابِلٍ حَجَّ وَ أَرْسَلَ إِلَيْنَا بِهَدِيَّةٍ مِنْ طُرَفِ‏ خُرَاسَانَ‏ فَأَقَامَ بِهَا مُدَّةً ثُمَّ مَاتَ رَحِمَهُ اَللَّهُ‏


الکافی جلد ۱ ش ۱۳۵۰ حدیث الکافی جلد ۱ ش ۱۳۵۲
روایت شده از : امام مهدى عليه السلام
کتاب : الکافی (ط - الاسلامیه) - جلد ۱
بخش : كتاب الحجة
عنوان : حدیث امام مهدى (ع) در کتاب الكافي جلد ۱ كِتَابُ الْحُجَّة‏ بَابُ مَوْلِدِ الصَّاحِبِ ع‏
موضوعات :

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۵۲۳

از محمد بن محمد عامرى، از ابى سعيد غانم هندى گويد: من در شهر هند، معروف به كشمير داخلى بودم و اصحاب و شاگردانى داشتم كه چهل تن كرسى‏نشينان دست راست پادشاه بودند، همه، چهار كتاب مهم: تورات، انجيل، زبور و صحف ابراهيم را خوانده بودند، ما قاضيان مردم بوديم و فقيه دينى آنان، در حلال و حرام براى مردم فتوى مى‏داديم و همه مردم رو به ما داشتند، از پادشاه و پائين‏تر، در ميان ما رسول خدا (ص) مورد گفتگو شد، گفتم: اين پيغمبرى كه در اين كتب نامبرده شده، وضعش بر ما نهان است و بايد از او بررسى كنيم و دنبال او برويم، همه يك رأى و متفق شدند كه من بيرون شوم و براى آنها جستجو كنم، من با پول بسيارى، بيرون آمدم و ۱۲ ماه راه نورديدم تا به كابُل رسيدم و مردمى ترك سر راه بر من گرفتند و پولهاى مرا بردند و چند زخم سخت برداشتم و به شهر كابُل افتادم و پادشاه آنجا، چون بر كار من مطلع شد، مرا به شهر بلخ فرستاد و حاكم آن، در آن زمان داود بن عباس بن ابى اسود بود، گزارش من به او رسيد و دانست كه من به جستجوى پيغمبر از هند آمدم و فارسى ياد گرفتم و با فقهاء و دانشمندان دينى مباحثه كردم. داود بن عباس مرا در مجلس خود خواست و فقهاء را گرد آورد و با من بحث كردند و من به آنها اعلام كردم كه از شهر خود در آمدم و دنبال اين پيغمبرى مى‏گردم كه او را در كتب يافتم، گفتند: او كيست و نامش چيست؟ گفتم: محمد نام او است، گفتند: او پيغمبر ما است كه مى‏جوئى، من از احكام او پرسيدم، پس به من اعلام كردند. من گفتم به آنها كه: مى‏دانم محمد (ص) پيغمبر ما است ولى‏ اين شخص را نمى‏دانم كه او است يا نه، محل او را به من بنمائيد تا نزد او بروم و از نشانه‏ها و علائمى كه براى او نزد من است باز پرسم، اگر همان سرور من است كه او را مى‏جويم به او ايمان مى‏آورم، گفتند: خودش از دنيا رفته، گفتم: وصى و خليفه او كيست؟ گفتند: ابو بكر، گفتم: نامش را بگوئيد، اين كه كنيه او است؟ گفتند: عبد الله بن عثمان و نسبت او را تا قريش بر شمردند، گفتم: اين مقصود من نيست كه مى‏جويم، آنكه من مى‏جويم، خليفه او، برادر دينى و پسر عمّ نژادى و شوهر دختر و پدر اولاد او است، اين پيغمبر، در روى زمين نژادى ندارد جز از فرزندان اين مردى كه جانشين او است. گويد: همه به من پريدند و گفتند: ايها الامير، اين مرد از شرك بيرون نشده و به كفر گرائيده، اين خونش حلال است، به آنها گفتم: اى مردم، من مردى هستم و به كيشى چسبيده‏ام و از آن جدا نشوم تا درست‏تر از آن را بدانم، من وصف اين مرد را در كتابهائى كه خدا بر پيغمبرانش فرو فرستاده ديده‏ام و همانا از بلاد هند بدر آمده‏ام و از مقامى كه داشتم، دست برداشتم در جستجوى او و چون از وضع پيغمبر شما بازرسى كردم كه شما ياد كرديد. آن پيغمبرى نبود كه در كتب الهيه توصيف شده، از من دست بداريد، حاكم نزد مردى فرستاد به نام حسين بن اشكيب، او را خواست و گفت: تو با اين مرد هندى مناظره كن، حسين به او گفت: أصلحك الله، فقهاء و دانشمندان خدمت شما هستند و آنها داناتر و بيناترند به مناظره. در پاسخش گفت: چنانچه مى‏گويم تو با او مناظره كن و با او تنها باش و به او مهرورزى كن، حسين ابن اشكيب پس از گفتگوى با او گفت: به راستى همان را كه مى‏جوئى همين پيغمبرى‏ است كه اينها برايت وصف كرده‏اند ولى حقيقت در باره جانشين او چنين نيست كه اينان گفته‏اند، اين پيمبر، محمد بن عبد الله بن عبد المطلب است و وصى او هم على بن ابى طالب بن عبد المطلب است و هم او شوهر فاطمه، دختر محمد (ص) است و پدر حسن و حسين دو سبط محمد (ص). غانم ابو سعيد گويد: گفتم: الله اكبر، همين است كه مى‏جستم و نزد داود بن عباس برگشتم و گفتم: ايها الامير، آنچه را مى‏جستم يافتم و من گواهم كه لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ و گواهم كه محمد (ص) رسول خدا است، گويد: او هم به من نيكى كرد و صله داد و به حسين گفت: از او دلجوئى كن. گويد: من نزد او مى‏رفتم تا به او انس گرفتم و او هر چه را بدان نيازمند بودم از نماز و روزه و واجبات به من فهمانيد، گويد: به او گفتم: ما در كتب خود مى‏خوانيم كه محمد (ص)، پايان پيغمبران است و پس از او پيغمبرى نيست و كار دين پس از وى با وصى او است و با وارث و جانشين پس از او و سپس به وصى پس از وصى و پيوسته امر خدا در نسل آنها جارى است تا دنيا به سر آيد، وصى وصى محمد كيست؟ گفت: حسن، پس از او حسين، دو پسر محمد (ص) و سپس اوصياء را شمرد تا رسيد به صاحب الزمان (ع) و سپس بدان چه رخ داده بود در باره امام قائم به من اطلاع داد و براى من مقصدى نبود جز جستجوى از ناحيه امام قائم (ع)، ابو سعيد به قم آمد و با اصحاب ما بر جاى نشست تا سال ۲۶۴ و با آنها رفت تا رسيد به بغداد و يك رفيقى هم از اهل سند كه همكيش او بود با وى همراه بود. راوى گويد: غانم برايم باز گفت كه: برخى اخلاق رفيق‏ خود را زشت دانستم و او را ترك گفتم و بيرون شدم تا رسيدم به عباسيه (دهى بوده در نهر شاهى) و براى نماز آماده مى‏شدم و ايستاده بودم و در مقصدى كه دنبالش آمدم، انديشه مى‏كردم به ناگاه يك ناشناسى آمد و به من گفت: تو فلانى هستى؟ نام هندى او را برد، گفتم: آرى، او گفت: مولاى خود را پاسخ گو. با او رفتم و پيوسته از راهى به راهى مرا برد تا به خانه و بستانى در آمد و به ناگاه ديدم آن حضرت نشسته و به من فرمود: به زبان هندى كه خوش آمدى اى فلان، فلان و فلان را در چه حالى گذاشتى تا چهل كس همكاران مرا نامبرد و از هر كدام آنها احوال پرسيد. و سپس آنچه را ما در باره آن گفتگو كرده بوديم به من گزارش داد و اين همه را به زبان هندى سخن گفت، سپس گفت: خواستى با قُمّيها به حج بروى؟ گفتم: آرى اى آقاى من، فرمود: با آنها به حج مرو امساله را برگرد و سال آينده به حج برو، سپس كيسه پولى كه جلوش بود براى من انداخت و فرمود: اين را هزينه خود ساز و در بغداد نزد فلانى، نام او را برد، مرو و او را از چيزى مطلع مكن، و با ما به بلد برگشت (اين جمله از كلام عامرى است- از مجلسى ره). سپس پاره گشايش‏ها (يعنى از معنويات مانند ملاقات امام و غيره- از مجلسى ره) براى ما رخ داد (برخى پيكهاى حجاج به ما برخوردند- بعض الفيوج- تصحيح مجلسى ره) و به ما خبر دادند كه ياران ما از عقبه برگشتند و به حج نتوانستند بروند و ابو سعيد به خراسان رفت و در سال آينده به حج رفت و از طرف خراسان براى ما هديه‏اى فرستاد و مدتى در خراسان اقامت كرد و سپس وفات كرد، رحمه الله.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۵۰

ابو سعيد غانم هندى گويد: من در يكى از شهرهاى هندوستان كه بكشمير داخله «۱» معروفست بودم و رفقائى داشتم كه كرسى‏نشين دست راست سلطان بودند، آنها ۴۰ مرد بودند، همگى چهار كتاب معروف: تورات، انجيل، زبور، صحف ابراهيم را مطالعه ميكردند، من و آنها ميان مردم قضاوت ميكرديم و مسائل دينشان را بآنها تعليم نموده، راجع بحلال و حرامشان فتوى ميداديم و خود سلطان و مردم ديگر، در اين امور بما رو مى‏آوردند، روزى نام رسول خدا را مطرح كرديم و گفتيم: اين پيغمبرى كه نامش در كتب است، ما از وضعش اطلاع نداريم، لازمست در اين باره جستجو كنيم و دنبالش برويم، همگى رأى دادند و توافق كردند كه من بيرون روم و در جستجوى اين امر باشم، لذا من از كشمير بيرون آمدم و پول بسيارى همراه داشتم، ۱۲ ماه راه رفتم تا نزديك كابل رسيدم، مردمى ترك سر راه بر من گرفتند __________________________________________________

(۱) گويا در آن زمان شهر كشمير دو قسمت بوده كه يك قسمت آن را داخله ميگفته‏اند و يا مقصود اينست كه در داخل شهر بودم نه در حومه و اطرافش.

و پولم را بردند و جراحات سختى بمن زدند و بشهر كابلم بردند. سلطان آنجا چون گزارش مرا دانست، بشهر بلخم فرستاد و سلطان آنجا در آن زمان، داود بن عباس بن ابى اسود بود، در باره من باو خبر دادند كه: من از هندوستان بجستجوى دين بيرون آمده و زبان فارسى را آموخته‏ام و با فقهاء و متكلمين مباحثه كرده‏ام. داود بن عباس دنبالم فرستاد و مرا در مجلس خود احضار كرد: و دانشمندان را گرد آورد تا با من مباحثه كنند، من بآنها گفتم: من از شهر خود خارج شده، در جستجوى پيغمبرى ميباشم كه نامش را در كتابها ديده‏ام. گفتند: او كيست و نامش چيست؟ گفتم: محمد است. گفتند: او پيغمبر ماست كه تو در جستجويش هستى، سپس شرايع او را از آنها پرسيدم، آنها مرا آگاه ساختند. بآنها گفتم: من ميدانم كه محمد پيغمبر است ولى نميدانم او همين كسى است كه شما معرفيش ميكنيد يا نه؟ شما محل او را بمن نشان دهيد تا نزدش روم و از نشانه‏ها و دليلهائى كه ميدانم از او بپرسم، اگر همان كسى بود كه او را ميجويم باو ايمان آورم. گفتند: او وفات كرده است صلّى اللَّه عليه و آله. گفتم: جانشين و وصى او كيست؟ گفتند: ابو بكر است. گفتم: اين كه كنيه او است، نامش را بگوئيد، گفتند: عبد اللَّه ابن عثمان است و او را بقريش منسوب ساختند. گفتم: نسب پيغمبر خود محمد را برايم بگوئيد، آنها نسب او را گفتند، گفتم: اين شخص، آن كه من ميجويم نيست. آن كه من در طلبش هستم، جانشين او، برادر دينى او و پسر عموى نسبى او و شوهر دختر او و پدر فرزندان (نواده‏گان) اوست، و آن پيغمبر را در روى زمين، نسلى جز فرزندان مرديكه خليفه اوست نميباشد، ناگاه همه بر من تاختند و گفتند: اى امير! اين مرد از شرك بيرون آمده و بسوى كفر رفته و خون او حلال است. من بآنها گفتم: اى مردم! من براى خود دينى دارم كه بآن گرويده‏ام و تا محكمتر از آن را نيابم از آن دست برندارم، من اوصاف اين مرد را در كتابهائى كه خدا بر پيغمبرانش نازل كرده ديده‏ام و از كشور هندوستان و عزتى كه در آنجا داشتم بيرون آمده در جستجوى او برآمدم، و چون از پيغمبرى كه شما برايم ذكر نموديد تجسس كردم، ديدم او آن پيغمبرى كه در كتابها معرفى كرده‏اند نيست، از من دست برداريد. حاكم آنجا نزد مردى فرستاد كه نامش حسين بن اشكيب بود و او را حاضر كرد، آنگاه باو گفت با اين مرد هندى مباحثه كن. حسين گفت: خدا اصلاحت كند. در اين مجلس فقها و دانشمندانى هستند كه براى مباحثه با او، از من داناتر و بيناترند، گفت: هر چه من ميگويم بپذير، با او در خلوت مباحثه كن و باو مهربانى نما. پس از آنكه با حسين بن اشكيب گفتگو كردم، گفت: كسى را كه تو در جستجويش هستى همان پيغمبريست كه اينها معرفى كردند، ولى موضوع جانشينش چنان كه اينها گفتند نيست. اين پيغمبر نامش محمد ابن عبد اللَّه بن عبد المطلب است و وصى و جانشين او على بن ابى طالب بن عبد المطلب، شوهر فاطمه دختر محمد و پدر حسن و حسين نواده‏گان محمد ميباشد. غانم ابو سعيد گويد: من گفتم: اللَّه اكبر اينست كسى كه من در جستجويش هستم، سپس بسوى‏ داود بن عباس بازگشتم و گفتم: اى امير: آنچه را ميجستم پيدا كردم. و من گواهى دهم كه معبودى جز خدا نيست و محمد رسول اوست، او با من خوشرفتارى و احسان كرد و بحسين گفت: از او دلجوئى كن. من بسوى او رفتم و با او انس گرفتم، او هم نماز و روزه و فرائضى را كه مورد نيازم بود، بمن تعليم نمود باو گفتم، ما در كتابهاى خود ميخوانيم كه محمد صلّى اللَّه عليه و آله آخرين پيغمبران بوده و پس از او پيغمبرى نيايد و امر رهبرى بعد از او با وصى و وارث و جانشين بعد از اوست، سپس با وصى پس از وصى ديگر و فرمان خدا همواره در نسل ايشان جاريست تا دنيا تمام شود. پس وصى وصى محمد كيست؟ گفت: حسن و بعد از او حسين فرزندان محمد صلّى اللَّه عليه و آله‏اند، آنگاه امر وصيت را كشيد تا بصاحب الزمان عليه السلام رسيد، سپس از آنچه پيش آمده (غيبت امام و ستمهاى بنى عباس) مرا آگاه ساخت. از آن زمان من مقصودى جز جستجوى ناحيه صاحب الزمان را نداشتم. عامرى گويد: سپس او بقم آمد و در سال ۲۶۴ همراه اصحاب ما (شيعيان) شد و با آنها بيرون رفت تا ببغداد رسيد و رفيقى از اهل سند همراه او بود كه با او هم كيش بود. عامرى گويد: سپس او بقم آمد و در سال ۲۶۴ همراه اصحاب ما (شيعيان) شد و با آنها بيرون رفت تا ببغداد رسيد و رفيقى از اهل سند همراه او بود كه با او هم‏كيش بود. عامرى گويد: غانم بمن گفت: من از اخلاق رفيقم خوشم نيامد و از او جدا شدم. و رفتم تا بعباسيه (قريه‏ئى بوده در نهر الملك) رسيدم. مهياى نماز شدم و نماز گزاردم و در باره آنچه در جستجويش برخاسته بودم، ميانديشيدم كه ناگاه شخصى نزد من آمد و گفت: تو فلانى هستى؟- و اسم هندى مرا گفت- گفتم: آرى، گفت: آقايت ترا ميخواند، اجابت كن. همراهش رهسپار شدم و او همواره مرا از اين كوچه بآن كوچه ميبرد تا بخانه و باغى رسيد، حضرت را در آنجا ديدم نشسته است، بلغت هندى فرمود: خوش آمدى، اى فلان! حالت چطور است؟ و فلانى و فلانى كه از آنها جدا شدى چگونه بودند؟ تا چهل نفر شمرد و از يكان يكان آنها احوالپرسى كرد، سپس آنچه در ميان ما گذشته بود، بمن خبر داد و همه اينها بلغت هندى بود، آنگاه فرمود: ميخواستى با اهل قم حج گزارى؟ عرضكردم: آرى، آقاى من! فرمود: امسال با آنها حج مگذار و مراجعت كن، و سال آينده حج‏گزار سپس كيسه پولى كه در مقابلش بود، پيش من انداخت و فرمود: اين را خرج كن، و در بغداد نزد فلانى- نامش را برد- مرو، و باو هيچ مگو. عامرى گويد: سپس در قم نزد ما آمد و پس از فتح و پيروزى (رسيدن بمقصود و ديدار امام عليه السلام) بما خبر داد كه رفقاى ما از عقبه برگشتند، و غانم بطرف خراسان رفت، چون سال آينده شد، بحج رفت و از خراسان هديه‏ئى براى ما فرستاد و مدتى در آنجا بود و سپس وفات يافت- خدايش بيامرزد-.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۵۹

على بن محمد، و از چندين نفر از اصحاب قمّيان ما، از محمد بن محمد عامرى، از ابو سعيد غانم هندى روايت كرده است كه گفت: من در شهرى از شهرهاى هند بودم- كه مشهور است به كشمير داخل- (يعنى: كشميرى كه داخل است در زمين هند؛ نه آن كشميرى كه خارج از زمين هند است) و آشنايانى چند داشتم كه همه از طرف دست راست پادشاه بر كرسى‏ها مى‏نشستند، و ايشان چهل نفر بودند، و همه ايشان كتاب‏هاى چهارگانه را كه عبارت است از: تورات و انجيل و زبور و صحف ابراهيم، مى‏خواندند و ما در ميان مردمان حكم مى‏كرديم و ايشان را در دينى كه داشتند، دانشمند مى‏گردانيديم، و در حلال و حرامى كه داشتند، ايشان را فتوا مى‏داديم و همه مردمان از پادشاه و غير او و آنان كه در مرتبه از او پست‏تر بودند، به سوى ما پناه مى‏آوردند، و در مسائل به ما رجوع مى‏نمودند، پس ذكر رسول خدا صلى الله عليه و آله را جارى كرديم و نامش را مذكور نموديم و گفتيم كه: اين پيغمبر كه در كتاب‏هاى آسمانى مذكور است، امرش بر ما پوشيده شده است، و بر ما واجب است كه او را تفحّص كنيم و نشانه او را طلب نماييم، و رأى ما متّفق شد (و با يكديگر اتّفاق نموديم) بر اين‏كه من بيرون آيم و پيغمبر و احوال او را از براى ايشان طلب كنم، پس بيرون آمدم و مال بسيارى با من بود و دوازده ماه گشتم تا به كابل نزديك شدم و گروهى از تركان به من برخوردند و مرا مانع شدند و بر من غالب آمدند و مال مرا گرفتند و زخم‏هاى سختى به من رسيد و كسى مرا به شهر كابل رسانيد و پادشاه كابل چون بر خبر من مطلّع شد، مرا به شهر بلخ فرستاد و در آن وقت، داود بن عبّاس بن ابى اسود، حاكم بلخ بود. پس خبر من به او رسيد و به او گفتند كه: من به عنوان طلب دين از هند بيرون آمده‏ام و لغت فارسى را آموخته‏ام و با فقها و متكلّمان مباحثه كرده‏ام. داود بن عبّاس به سوى من فرستاد و مرا در مجلس خود حاضر گردانيد، و فقها را بر سر من جمع كرد و با من گفت‏وگو كردند. پس من ايشان را اعلام نمودم كه من از شهر خويش بيرون آمده‏ام از براى طلب كردن اين پيغمبرى كه ذكر او را در كتاب‏ها يافته‏ام. داود به من گفت كه: آن پيغمبر كيست و نامش چيست؟ گفتم: محمد. داود گفت كه: آن پيغمبر ما است كه تو او را مى‏طلبى. من از فقهاى شرايع دين، آن حضرت را سؤال كردم و ايشان مرا اعلام كردند، پس به ايشان گفتم كه: من مى‏دانم محمد، پيغمبر است و نمى‏دانم كه آن همين است كه شما او را وصف مى‏كنيد، يا نه؟ پس موضع او را به من اعلام كنيد و بگوييد كه در كجا مى‏باشد تا من او را قصد كنم و به نزد او روم و از او سؤال كنم، از علامت‏ها و دلالت‏ها كه در نزد من است و آنها را مى‏دانم. پس اگر صاحب من باشد كه او را طلب كرده‏ام، به او ايمان مى‏آورم. گفتند كه: آن حضرت عليه السلام از دنيا رفته است. گفتم كه: وصىّ و جانشين او كيست؟ گفتند: ابوبكر. گفتم كه: نامش را براى من بيان كنيد؛ زيرا كه اين كُنيت او است. گفتند: عبداللَّه پسر عثمان و او را به قريش نسبت دادند. گفتم كه: نسب پيغمبر خويش محمد را براى من بيان كنيد. پس نسب او را براى من بيان كردند. گفتم كه: اينك آن پيغمبرى كه من او را طلب مى‏كنم، نيست پيغمبرى كه من او را طلب مى‏كنم، جانشينش برادر اوست در دين و پسر عموى او در نسب و شوهر دختر او و پدر فرزندان او و اين پيغمبر را بر روى زمين فرزندى نيست غير از فرزندان اين مردى كه جانشين اوست. غانم مى‏گويد كه: چون اين را شنيدند، به سوى من جستند و گفتند: ايّها الامير، اين مرد از شرك بيرون آمده و داخل كفر شده است، و اينك خونش حلال است. من به ايشان گفتم: اى گروه، من مردى‏ام كه دين دارم، و به آن چنگ در زده‏ام و آن را محكم گرفته‏ام و از آن مفارقت نمى‏كنم، تا چيزى را ببينم كه از آن قوى‏تر باشد. به درستى كه من صفت اين مرد را يافتم در كتاب‏هايى كه خدا آنها را بر پيغمبرانش فرو فرستاده و جز اين نيست كه از بلاد هند بيرون آمدم و از عزّتى كه در آن بودم، دست برداشتم، به جهت آن‏كه او را طلب كنم. و چون از امر پيغمبر شما كه شما او را ذكر كرديد، تفحص كردم، آن پيغمبرى كه در كتاب‏ها وصف شده بود، نبود، پس دست از من برداريد. و حاكم به سوى مردى فرستاد كه او را حسين بن اشكيب مى‏گويند و او را طلبيد و چون آمد، به او گفت كه: با اين مرد هندى مباحثه كن. حسين در جواب حاكم گفت كه: خدا تو را به اصلاح آورد، در نزد تو فقها و علما هستند و ايشان به مباحثه كردن با او داناتر و بيناترند. حاكم گفت: با او مباحثه كن؛ چنانچه من به تو مى‏گويم و با او خلوت كن و از براى او باريك شو و خوب دل بدار تا درست خاطر نشان او كنى و با او مدارايى و ملاطفت و مهربانى كن و چون به خلوت رفتيم، حسين بن اشكيب به من گفت بعد از آن‏كه با يكديگر گفت‏وگو كرده بوديم و آنچه را بايست كه من به او بگويم گفته بودم، و آنچه را كه بايست او به من بگويد گفته بود، كه آن پيغمبرى كه تو او را طلب مى‏كنى، همين پيغمبرى است كه اين گروه او را وصف كردند و امر در جانشين او چنانچه ايشان گفتند، نيست. اين پيغمبر، محمد بن عبداللَّه بن عبدالمطّلب است و وصىّ او، على بن ابى‏طالب بن عبدالمطّلب است و آن حضرت، شوهر فاطمه دختر محمد صلى الله عليه و آله است و پدر حسن و حسين كه دو نبيره محمدند. ابو سعيد غانم مى‏گويد كه: من گفتم: اللَّه اكبر! اينك همان است كه من طلب مى‏كردم، پس به سوى داود بن عبّاس برگشتم و به او گفتم كه: ايّها الامير، آنچه را كه طلب مى‏كردم يافتم، و من شهادت مى‏دهم كه نيست خدايى مگر خدا و اين‏كه محمد صلى الله عليه و آله رسول خدا است. غانم مى‏گويد: پس داود با من نيكى و احسان نمود، و عطا و جائزه داد و به حسين گفت كه: او را تفقّد كن و بارجويى نما و از احوالش غافل مشو. غانم مى‏گويد: بعد از آن، به سوى حسين رفتم و با او انس گرفتم و مرا دانشمند گردانيد در آنچه به آن محتاج بودم؛ از نماز و روزه و ساير واجبات. غانم مى‏گويد كه: به او گفتم كه: ما در كتاب‏هاى خود مى‏خوانيم كه محمد صلى الله عليه و آله خاتم پيغمبران است، كه پيغمبرى بعد از او نيست، و نيز مى‏خوانيم كه امر امامت بعد از او، با وصىّ و وارث و خليفه بعد از او است. بعد از آن با وصىّ بعد از وصىّ و پيوسته امر خدا كه خلافت است، در فرزندان ايشان جارى است تا دنيا تمام شود. پس وصىّ وصىّ محمد كيست؟ گفت كه: امام حسن، بعد از آن امام حسين، پسران محمد. پس امر را راند در باب وصيّت و همه را شمرد تا به حضرت صاحب الزّمان عليه السلام رسيد. پس آنچه حادث شده بود از امر غايب شدن، به من اعلام نمود. بعد از آن مرا همّتى نبود مگر طلب كردن ناحيه مقدّسه و منزل آن حضرت و همه همّت من بر آن مقصود شد. راوى مى‏گويد: پس غانم به قم آمد و با اصحاب ما نشست در سال شصت و چهارم (و ظاهر اين است كه دويست، از حديث افتاده باشد، يا آن‏كه به جهت ظهور ذكر، نكرده، چنان كه متعارف است كه كسور را ذكر مى‏كنند و عدد تامّ معلوم معهود را مى‏اندازند و اين، اظهر است). حاصل مراد آن‏كه: غانم در سال دويست و بيست و چهارم در شهر قم بود و با اصحاب ما بيرون رفت تا به بغداد رسيد و او را رفيقى بود از اهل سِند كه با او بود و به جهت هم مذهبى همراه او شده بود. راوى مى‏گويد كه: غانم مرا خبر داد و گفت كه: بعضى از اخلاق رفيق خود را انكار كردم‏ و از آن خوشم نيامد، پس از او جدا شدم و بيرون رفتم تا به عبّاسيّه رسيدم، «۱» و در كار مهيّا شدن براى نماز و نماز كردن بودم، و من ايستاده و متفكّر بودم در آنچه از براى طلب كردن آن قصد كرده بودم، ناگاه ديدم كه كسى به نزد من آمد و گفت: تويى كه نامت در هند فلان است؟ گفتم: آرى. گفت: آقاى خود را اجابت كن كه تو را مى‏طلبد. من با او روانه شدم و پيوسته مرا در راه‏ها و كوچه‏ها داخل مى‏نمود تا آن‏كه در خانه و بستانى آمد. ناگاه ديدم كه آن حضرت عليه السلام نشسته و به سخن اهل هند فرمود كه: «اى فلان، خوش آمدى، حالت چون است؟ و چگونه گذاشتى فلان و فلان و فلان را؟» تا آن‏كه همه آن چهل نفر را شمرد و نام برد و مرا از حال ايشان يك به يك سؤال كرد. بعد از آن مرا خبر داد به آنچه آن را جارى ساخته بوديم و همه اينها را به سخن اهل هند مى‏فرمود و فرمود كه: «اراده كرده‏اى كه با اهل قم به حج روى؟» عرض كردم: آرى، اى سيّد من. فرمود كه: «با ايشان به حج مرو و در اين سال برگرد و در سال آينده به حج رو». پس كيسه زرى كه در پيش رويش بود، به سوى من انداخت و فرمود كه: «اين را خرجى خويش گردان و در بغداد، در خانه فلان داخل مشو» و آن شخص را نام برد و فرمود كه: «او را بر هيچ چيز مطّلع مگردان». راوى مى‏گويد كه: غانم برگشت به سوى ما و به آن شهرى كه بوديم، و بعد از آن پيك‏ها به نزد ما آمدند و ما را اعلام كردند كه اصحاب ما كه به حج رفته بودند، از عقبه برگشتند و به حج نرفتند و غانم به جانب خراسان رفت و چون سال آينده شد، به حج رفت و از طرف خراسان هديه و سوغاتى به سوى ما فرستاد، و مدّتى در خراسان ماند و در آنجا وفات كرد، خدا او را رحمت كند. __________________________________________________

(۱). و آن عمارت و مسجد بنى‏عبّاس است در سامرّه، و ترجمه آن به قريه عبّاسيّه صورتى ندارد. (مترجم)


شرح

آیات مرتبط (بر اساس موضوع)

احادیث مرتبط (بر اساس موضوع)