روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۵۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و سال سماعه ابا عبد الله ع :

عَنْ رَجُلٍ ضَرَبَ اِبْنَتَهُ وَ هِيَ حُبْلَى فَأَسْقَطَتْ سِقْطاً مَيِّتاً فَاسْتَعْدَى زَوْجُ اَلْمَرْأَةِ عَلَيْهِ فَقَالَتِ اَلْمَرْأَةُ لِزَوْجِهَا إِنْ كَانَ لِهَذَا اَلسِّقْطِ دِيَةٌ وَ لِي مِنْهُ مِيرَاثٌ فَإِنَّ مِيرَاثِي مِنْهُ لِأَبِي قَالَ يَجُوزُ لِأَبِيهَا مَا وَهَبَتْ لَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۳۷

و سماعه از امام صادق عليه السّلام پرسيد: مردى دختر حامله خود را زده است و او فرزندش را مرده سقط كرده است، و شوهر زن بر عليه او شكايت كرده، و زن بشوى خود گفته است اگر اين فرزند من را ديه‏اى است و من از او آن را ارث مى‏برم پس من سهم الارث خود را از ديه بپدرم بخشيدم، فرمود: براى پدر او آن‏ بخشش رواست.