روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۴۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ الشَّهَادَةِ عَلَى الشَّهَادَة

روي العلا عن محمد بن مسلم قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنِ‏ اَلذِّمِّيِ‏ وَ اَلْعَبْدِ يُشْهَدَانِ عَلَى شَهَادَةٍ ثُمَ‏ يُسْلِمُ‏ اَلذِّمِّيُ‏ وَ يُعْتَقُ اَلْعَبْدُ أَ تَجُوزُ شَهَادَتُهُمَا عَلَى مَا كَانَا أُشْهِدَا عَلَيْهِ قَالَ نَعَمْ إِذَا عُلِمَ مِنْهُمَا بَعْدَ ذَلِكَ خَيْرٌ جَازَتْ شَهَادَتُهُمَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۸۹

علاء از محمد بن مسلم روايت كرده كه از امام باقر عليه السّلام پرسيدم: در مورد شخصى ذمّى (يعنى اهل كتاب كه در پناه اسلام است) و بنده زرخريد كه در باره شهادتى گواه گرفته مى‏شوند سپس آن ذمّى، مسلمان مى‏شود و آن بنده آزاد مى‏گردد، آيا اكنون شهادتشان همان طور كه بود پابرجاست؟ فرمود: آرى، مادامى كه از اين دو، نيكى و خير ديده شود شهادتشان پذيرفته خواهد بود.