روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۸۸۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

روي سليمان بن داود المنقري عن حماد بن عيسي عن ابي عبد الله ع قال :

فِي وَصِيَّةِ لُقْمَانَ‏ لاِبْنِهِ يَا بُنَيَّ سَافِرْ بِسَيْفِكَ وَ خُفِّكَ وَ عِمَامَتِكَ وَ حِبَالِكَ‏ وَ سِقَائِكَ وَ خُيُوطِكَ وَ مِخْرَزِكَ وَ تَزَوَّدْ مَعَكَ مِنَ اَلْأَدْوِيَةِ مَا تَنْتَفِعُ بِهِ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ وَ كُنْ لِأَصْحَابِكَ مُوَافِقاً إِلاَّ فِي مَعْصِيَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ زَادَ فِيهِ بَعْضُهُمْ‏ وَ فَرَسِكَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۵۹

سليمان بن داود منقرى، از حمّاد بن عيسى، از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: در وصيت لقمان بپسرش آمده است كه: اى فرزند عزيزم، با شمشير و موزه و عمامه و رشته‏ها و طنابهايت و مشك آب و نخ و درفش خود سفر كن و داروهائى را كه براى تو و يارانت مفيد باشد بهمراه خود داشته باش، و با يارانت جز در موارد معصيت خداى عزّ و جلّ همگام و هماهنگ باش. (در اينجا تذكر اين نكته لازم است، كه بعضى از راويان اسب را نيز بر موارد توصيه لقمان افزوده‏اند). و در بعضى از نسخه‏ها، چنان كه در محاسن آمده است، بجاى «فرس» بمعنى‏ اسب «قوس» بمعنى كمان ذكر شده است (و چنين بنظر ميرسد كه ذكر اين كلمه انسب است).