روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۰۱۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و سال ابو بصير ابا عبد الله ع :

عَنْ رَجُلٍ مُحْرِمٍ نَظَرَ إِلَى سَاقِ اِمْرَأَةٍ أَوْ إِلَى فَرْجِهَا فَأَمْنَى فَقَالَ إِنْ كَانَ مُوسِراً فَعَلَيْهِ بَدَنَةٌ وَ إِنْ كَانَ وَسَطاً فَعَلَيْهِ بَقَرَةٌ وَ إِنْ كَانَ فَقِيراً فَعَلَيْهِ شَاةٌ وَ قَالَ إِنِّي لَمْ أَجْعَلْ عَلَيْهِ هَذَا لِأَنَّهُ أَمْنَى وَ لَكِنِّي جَعَلْتُهُ عَلَيْهِ لِأَنَّهُ نَظَرَ إِلَى مَا لاَ يَحِلُّ لَهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۸

و ابو بصير از امام صادق عليه السّلام در باره مرد محرمى سؤال كرد، كه به ساق يا فرج زنى نظر كند تا منى از او بتراود، امام فرمود: اگر توانگر باشد شترى فربه بر ذمّه دارد، و اگر ميانه حال باشد گاوى بر ذمّه دارد، و اگر فقير باشد گوسپندى بر ذمّه دارد. و فرمود: من اين غرامت را از آن جهت بر او مقرّر نميدارم كه منى تراوش كرده است. بلكه از آن جهت مقرّر ميدارم كه بچيزى نگريسته است كه براى او حلال نبوده است.