روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۹۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وُجُوبِ الْجُمُعَةِ وَ فَضْلِهَا وَ مَنْ وُضِعَتْ عَنْهُ وَ الصَّلَاةِ وَ الْخُطْبَةِ فِيهَا

: 

وَ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِذَا كَانَ‏ يَوْمُ اَلْجُمُعَةِ وَ لَمْ يُصِبْ طِيباً دَعَا بِثَوْبٍ مَصْبُوغٍ بِزَعْفَرَانٍ فَرَشَّ عَلَيْهِ اَلْمَاءَ ثُمَّ مَسَحَ بِيَدِهِ ثُمَّ مَسَحَ بِهِ وَجْهَهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۸

و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله هر گاه روز جمعه فرا ميرسيد و آن حضرت به بوى خوش دسترسى نداشت جامه‏اى را كه زعفرانى بود (يعنى آن را با زعفران رنگين ساخته بودند) مى‏طلبيد و به آن آب مى‏پاشيد، آنگاه دست خويش را بدان جامه مى‏كشيد و بصورت خود مى‏ماليد. و مستحبّ است شخص روز جمعه عمامه بر سر نهد، و بهترين و پاكيزه‏ترين جامه‏هاى خود را بپوشد و بوى خوش بكار برد و خوشبوترين روغنى را كه دارد، استعمال نمايد.