روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۲۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و قد روي :

أَنَّهُ إِنْ كَانَ فِي صَلاَةِ اَلظُّهْرِ جَعَلَ اَلْأَوَّلَتَيْنِ فَرِيضَةً وَ اَلْأَخِيرَتَيْنِ نَافِلَةً وَ إِنْ كَانَ فِي صَلاَةِ اَلْعَصْرِ جَعَلَ اَلْأَوَّلَتَيْنِ نَافِلَةً وَ اَلْأَخِيرَتَيْنِ فَرِيضَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۶۲

و نيز از آن حضرت (امام صادق عليه السّلام) روايت كرده‏اند كه‏ فرمود: هر گاه مسافر، داخل نماز عدّه‏اى مقيم و غير مسافر گردد، اگر نماز ظهر باشد دو ركعت اوّل را بقصد واجب بجا مى‏آورد، و دو ركعت آخر را به نيت نافله، و هر گاه آن نماز، نماز عصر باشد، شخص دو ركعت اوّل را بقصد نافله ميخواند، و دو ركعت آخرين را به قصد نماز فريضه.