روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۱۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْأَذَانِ وَ الْإِقَامَةِ وَ ثَوَابِ الْمُؤَذِّنِين

و روي عنه ع عمار الساباطي انه قال :

إِذَا قُمْتَ إِلَى اَلصَّلاَةِ اَلْفَرِيضَةِ فَأَذِّنْ وَ أَقِمْ وَ اِفْصِلْ بَيْنَ اَلْأَذَانِ وَ اَلْإِقَامَةِ بِقُعُودٍ أَوْ بِكَلاَمٍ أَوْ تَسْبِيحٍ وَ قَالَ سَأَلْتُهُ كَمِ اَلَّذِي يُجْزِي بَيْنَ اَلْأَذَانِ وَ اَلْإِقَامَةِ مِنَ اَلْقَوْلِ قَالَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۳

و باز عمّار ساباطى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: هر گاه به نماز واجب برخاستى أذان و إقامه بگو، و ميان أذان و إقامه را با لحظه‏اى نشستن يا با اداى سخنى يا با ذكر تسبيحى فاصله انداز و عمّار گويد: از آن حضرت پرسيدم حدّ اقلّ كلامى كه لازم است ميان أذان و اقامه گفته شود چقدر است؟ فرمود: گفتن الحمد للَّه.