روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۱۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ فَضْلِ الصَّلَاة

و روي محمد بن مسلم عن ابي جعفر ع انه قال :

لِلْمُصَلِّي ثَلاَثُ خِصَالٍ إِذَا هُوَ قَامَ فِي صَلاَتِهِ حَفَّتْ‏ بِهِ اَلْمَلاَئِكَةُ مِنْ قَدَمَيْهِ إِلَى أَعْنَانِ اَلسَّمَاءِ وَ يَتَنَاثَرُ اَلْبِرُّ عَلَيْهِ مِنْ أَعْنَانِ اَلسَّمَاءِ إِلَى مَفْرِقِ رَأْسِهِ وَ مَلَكٌ مُوَكَّلٌ بِهِ يُنَادِي لَوْ يَعْلَمُ اَلْمُصَلِّي مَنْ يُنَاجِي‏ مَا اِنْفَتَلَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۱۳

محمّد بن مسلم از امام باقر عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: هنگامى كه نمازگزار بنماز مى‏ايستد در طول نماز خود از سه خصلت برخوردار است: اوّل آنكه فرشتگان از جاى پاهايش تا اطراف آسمان بر او گرد مى‏آيند، و ديگر آنكه رحمت و بركت الهى او را فرا ميگيرد از اطراف آسمان تا فرق سر او، و سوّم آنكه فرشته‏اى بر او گمارده شود كه ندا ميكند: اگر نمازگزار بداند با چه كسى مشغول مناجات است هرگز از نماز فارغ نشود. (يا اگر اين نمازگزار ميدانست با چه كسى راز و نياز ميكند هرگز نمازش را بپايان نميرسانيد تا سايه رحمت الهى كه بر او فائض است منقطع نگردد).