روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۴۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، وَضْعُ الْجَرِيدَتَيْن

و قال زراره :

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ أَ رَأَيْتَ اَلْمَيِّتَ إِذَا مَاتَ لِمَ تُجْعَلُ مَعَهُ اَلْجَرِيدَةُ فَقَالَ يَتَجَافَى عَنْهُ اَلْعَذَابُ وَ اَلْحِسَابُ مَا دَامَ اَلْعُودُ رَطْباً إِنَّمَا اَلْحِسَابُ وَ اَلْعَذَابُ كُلُّهُ فِي يَوْمٍ وَاحِدٍ فِي سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ قَدْرَ مَا يُدْخَلُ اَلْقَبْرَ وَ يَرْجِعُ اَلْقَوْمُ‏ وَ إِنَّمَا جُعِلَتِ اَلسَّعَفَتَانِ‏ لِذَلِكَ فَلاَ يُصِيبُهُ عَذَابٌ وَ لاَ حِسَابٌ بَعْدَ جُفُوفِهِمَا إِنْ شَاءَ اَللَّهُ تَعَالَى

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۰۵

زراره گفت: به امام باقر عليه السّلام عرضكردم: نظرتان راجع باينكه چرا هنگامى كه كسى از دنيا ميرود با او جريده ميگذارند چيست؟ آن حضرت فرمود: زيرا تا وقتى كه آن جريده تر و تازه است عذاب و سؤال و حسابرسى از او دور مى‏شود، بدرستى جز اين نيست كه حسابخواهى و عذاب همگى در يك روز و در يك ساعت انجام مى‏شود باندازه زمانى كه ميّت در قبر گذاشته شود و آنان كه همراهى كرده‏اند باز گردند، همانا اين دو جريده براى اين منظور گذاشته مى‏شود (پس موعد عذاب و حسابخواهى كه زمانش همان روز و ساعت است با تازه بودن جريدتان منقضى ميگردد) و إن شاء اللَّه پس از خشك شدن آن دو تكه چوب، عذاب و حسابرسى باو آسيب نميرساند.