روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۱۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ غُسْلِ الْمَيِّت

و قال الصادق ع :

مَا مِنْ مَيِّتٍ يَحْضُرُهُ اَلْوَفَاةُ إِلاَّ رَدَّ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ مِنْ بَصَرِهِ وَ سَمْعِهِ وَ عَقْلِهِ‏ آخِذاً لِلْوَصِيَّةِ أَوْ تَارِكاً وَ هِيَ اَلرَّاحَةُ اَلَّتِي يُقَالُ لَهَا رَاحَةُ اَلْمَوْتِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۳

امام صادق عليه السّلام فرمود: هيچ كس نيست كه مرگش فرا رسد مگر اينكه خداوند عزّ و جلّ بينش و شنوائى و عقل او را باو باز ميگرداند تا آنچه را كه پس از او بايد انجام شود يا بر ذمّه دارد (بده بستانها) وصيّت كند و اين حالت همان راحتى است كه بآن راحت مرگ گويند. و هر گاه آدمى در حال جان كندن دستها يا پاها و يا سر خود را حركت داد نبايد از اين حركات جلوگيرى نمود چنان كه معمول نادانان از مردم است، و چون حالت نزع بر او دشوار و سخت شود بايد بسوى محلّى كه نماز ميگزارده يا بر روى جانمازش انتقال داده شود، و در اين حالت نبايد باو دست زده شود، و چون زمان خود را بسر آورد و مرد لازم است گفتن: إنّا للَّه و إنّا إليه راجعون. يعنى: ما جمله بنده و مملوك خدائيم و بازگشت همگى ما بسوى اوست.