روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۴۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمِيَاهِ وَ طُهْرِهَا وَ نَجَاسَتِهَا

و قال الصادق ع :

إِذَا كَانَ اَلْمَاءُ قَدْرَ قُلَّتَيْنِ لَمْ يُنَجِّسْهُ شَيْ‏ءٌ وَ اَلْقُلَّتَانِ جَرَّتَانِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱

و نيز امام صادق عليه السّلام فرموده است: هر گاه آب باندازه دو قلّه باشد ديگر چيزى آن را نجس نميسازد. و دو قلّه دو خمره بزرگ باشد. مترجم گويد: «از يكى از علماى لغت عرب بنام ابن دريد نقل شده كه گفته است: قلّه خمره بزرگى است كه گمان اين است كه نه دهم پنج مشك آب ظرفيت داشته باشد، يعنى چهار مشك و نيم آب گنجايش داشته باشد». و باكى نيست به وضو ساختن و غسل جنابت كردن، و مسواك نمودن با گلاب. مترجم گويد: «مؤلّف در رساله علميّه خود بنام هدايه نيز صريحا همين فتوى را داده است، و گويند مستندش روايت يونس است كه فقها گويند در سلسله سند اين خبر سهل بن زياد آدمى است و ضعيف است، و خود خبر هم شاذّ و نادر است و كسى بآن جز صدوق- رحمه اللَّه- عمل نكرده و جايز نميدانند با آب مضاف مثل گلاب و لو بويش رفته باشد وضو يا غسل ساختن يا چيزى را تطهير كردن». و آبى كه در آفتاب گرم شده با آن وضو مساز و غسل جنابت مكن، و نيز با آن آب خمير مساز زيرا موجب مرض پيسى است. (منظور اينست كه مكروه است استعمال‏ آبى كه بسبب خورشيد گرم شده باشد. و شايد اين حكم در آب گودالهاى بيابان باشد، نه ظروف در خانه و منازل). و اشكالى در بكار بردن آبى كه با آتش گرم شده در وضو (و غسل) نيست (يعنى كراهت ندارد). و آن را نجس نميكند مگر لاشه حيوانى كه داراى خون جهنده است (يعنى اگر رگ آن را ببرند خون بجهد) ولى هر حيوانى كه داراى خون جهنده نيست در آب افتاد، با آن آب وضو ساختن و بكار بردن در تطهير اشكالى ندارد چه در آب مرده باشد چه نمرده باشد. و هر گاه دو ظرف داشتى كه در يكى از آنها چيزى كه آب را متنجّس و ناپاك ميكند افتاده و ندانستى كه در كداميك از اين دو ظرف بوده، هر دو را بيرون بريز كه از هيچ كدام نمى‏توانى وضو بسازى و بايد براى نماز تيمّم كنى، و چنانچه از دو ناودان آب جاريست، يكى بول است و ديگرى آب، و اين دو با يك ديگر ممزوج و مخلوط شدند بعد قطره‏اى از آن آب مخلوط بلباس تو رسيد، اشكالى ندارد (يعنى لباست را نجس نكرده است).