روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۰۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن محمد بن اسماعيل بن بزيع عن صالح بن عقبه عن عبد الله بن محمد الجعفي عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ لَتَرِدُ عَلَيْهِ اَلْحَاجَةُ لِأَخِيهِ فَلاَ تَكُونُ عِنْدَهُ فَيَهْتَمُّ بِهَا قَلْبُهُ فَيُدْخِلُهُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِهَمِّهِ‏ اَلْجَنَّةَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۸۳

از امام باقر (ع) فرمود: به راستى كه به مؤمن حاجتى از طرف برادرش مراجعه‏ مى‏شود و نزد او نيست و بدان همّت مى‏گمارد و دل مى‏بندد و خدا تبارك و تعالى به همان همّت و دلبستگى بدان، او را به بهشت مى‏برد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۸۱

امام باقر عليه السّلام فرمود: همانا مؤمن حاجتى از برادرش باو مراجعه مى‏شود كه نميتواند انجام دهد، ولى بدان همت ميگمارد و دل ميبندد، خداى تبارك و تعالى او را بسبب همتش ببهشت وارد ميكند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۹۵

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از صالح بن عقبه، از عبداللَّه بن محمد جعفى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه بر مؤمن حاجتى از براى برادر مؤمنش وارد مى‏شود و در نزد او چاره‏اى نيست و نمى‏تواند كه آن را روا كند، ليكن دلش قصد آن مى‏كند و مى‏خواهد كه اگر بتواند آن را روا كند؛ پس خداى- تبارك و تعالى- او را داخل بهشت مى‏گرداند به سبب آن قصدى كه كرده است».