روایت:الکافی جلد ۲ ش ۳۰۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن حماد بن عيسي عن الحسين بن المختار عن العلا بن كامل قال قال ابو عبد الله ع :

إِذَا خَالَطْتَ اَلنَّاسَ فَإِنِ اِسْتَطَعْتَ أَنْ لاَ تُخَالِطَ أَحَداً مِنَ اَلنَّاسِ إِلاَّ كَانَتْ يَدُكَ اَلْعُلْيَا عَلَيْهِ فَافْعَلْ‏ فَإِنَّ اَلْعَبْدَ يَكُونُ فِيهِ بَعْضُ اَلتَّقْصِيرِ مِنَ اَلْعِبَادَةِ وَ يَكُونُ لَهُ حُسْنُ خُلُقٍ فَيُبَلِّغُهُ اَللَّهُ بِ حُسْنِ‏ خُلُقِهِ دَرَجَةَ اَلصَّائِمِ اَلْقَائِمِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۰۹

به علاء بن كامل فرمود: وقتى با مردم در آميزى، اگر توانى با احدى معاشرت نكنى جز آنكه بالا دست او باشى همان كار را بكن (يعنى در احسان بر او جلو باشى) زيرا بسا كه بنده را در عبادت تقصيرى باشد و خدا به وسيله خوش خلقى و خوش رفتارى او را به پايه روزه‏دار و شب زنده‏ دار برساند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۵۹

امام صادق عليه السّلام فرمود: هر گاه با مردم آميزش كنى، اگر توانى كه دستت بالاتر از آنكه با او آميزش كرده‏ئى باشد بكن (يعنى در عطا و احسان و ساير آداب معاشرت از او جلو باش) زيرا گاهى بنده در عبادت كوتاهى و تقصير ميكند، ولى حسن خلق دارد و خدا بسبب حسن خلقش او را بدرجه روزه دارى كه بعبادت بپا خيزد ميرساند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۷۵

على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از حسين بن مختار، از علا بن كامل روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «چون با مردم به هم‏آميزى، پس اگر بتوانى كه آميزش نكنى با يكى از مردمان، مگر آنكه دست بلندتر تو كه دست بخشنده است، بر او باشد، چنان كن؛ زيرا كه در بنده‏ى خدا بعضى از تقصير و كوتاهى در امر عبادت مى‏باشد و او را خلق خوشى مى‏باشد كه خدا او را به آن خلقى كه دارد، به درجه روزه‏دارى كه به عبادت ايستاده باشد، مى‏رساند».