روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۰
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء
قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۹۶۹ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۹۷۱ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۱۳
امام صادق (ع) نزد خواندن قرآن خدا عز و جل، اين دعا را مىخواند: «بار خدايا پروردگار ما! از آنِ تو است سپاس، توئى يگانه در توانائى و سلطنت استوار و از آنِ تو است سپاس، توئى برتر به عزت و كبرياء و فراز آسمانها و عرش بزرگ، پروردگار ما! از آنِ تو است سپاس، تو خود همه چيز را فرستنده آيات و ذكر عظيم، پروردگار ما! از آن تو است سپاس بدان چه آموختى از حكمت و از قرآن بزرگوار و روشنكننده، بار الها توئى كه پيش از اظهار شوق آن را به ما آموختى و سودش را نجسته آن را به ما ياد دادى، بار خدايا! در صورتى كه اين خود منّت و فضل و جود و لطف است نسبت به ما و رحمت است براى ما و امتنانيست بر سر ما بىجنبش و چارهجوئى و توانى از طرف ما، بار خدايا! پس خوب خواندن آن و نگه داشتن آياتش را نزد ما محبوب ساز و ايمان به متشابه و عمل به آيات محكم آن را با وسيله تأويل و رهيابى در تدبير و بينائى در پرتوش به دل ما انداز. بار خدايا! چنانى كه آن را درمان براى دوستانت نازل كردى و وسيله بدبختى دشمنانت ساختى و آن را نابينائى نافرمان و روشنى فمانبرانت نمودى، بار خدايا! آن را براى ما دژى ساز از عذابت و پناهگاهى از خشمت و جلوگيرى از نافرمانيت و نگهبانى از بد خواهيت و رهنمائى به فرمانبريت و نورى در روز ملاقات تا بدان ميان خلق تو پرتوياب شويم و به وسيله آن از صراط تو بگذريم و به بهشت تو راه بريم. بار خدايا! به تو پناهم از شقاوت و جفا كارى در تحمل آن و كورى از به كار بستن آن و خلاف نمودن در حكمش و گردن فرازى از توجه بدان و كوتاهى كردن در برابر حق آن، بار خدايا! سنگينى آن را به كمك ما بردار و مزدش را به ما لازم دار و شكر و قدردانى از آن را بر ما بگمار و ما را راعى و حافظ آن ساز، بار خدايا! ما را پيروى كن از حلال آن و كنارهجوى از حرامش و بر پا دارنده حدود و پرداختكننده مقرراتش بنما. بار خدايا! خواندنش را به كام ما شيرين گردان و در قيام بدان ما را نشاط بخش و در ضمن مرتب خواندن و حس تعبير از آن دل ما را ترسان ساز و نيروى به كار بستن آن را در هر آن از شب و روز به ما عطا كن، بار خدايا! به اندكى خواب، خستهگى ما را درمان كن و در ساعات مقرره شب ما را از خواب خوابيدهها بيدار كن و در آن هنگامهها كه دعا اجابت شود، از چُرتِ چرتزنان برانگيز. بار خدايا! به دل ما هوشى بده در برابر شگفتيهاى بىپايان قرآن و لذّتى در زمزمه كردن با آن و عبرتى در موقع شرح و بيان معانى آن و سود روشنى در هنگام فهمجوئى آن، بار خدايا! ما به تو پناه بريم از اينكه دلچسب ما نباشد و از اينكه آن را بالش خواب خود كنيم و پشت سر اندازيم و به تو پناه بريم از قساوت خود نسبت بدان چه ما را پند دارى. بار خدايا! ما را سود بخش بدان چه در قرآن از آيات خود مصرف كردى و ما را يادآور ساز بدان چه از مثلها كه در آن آوردى و با تأويل آن بدكرداريهاى ما را جبران كن و به وسيله آن مزد كردار نيك ما را چند برابر ساز و درجات ما را بدان بالا بر و با آن پس از مرگ مژده به دهان ما گذار، بار خدايا! آن را توشهاى ساز براى ما كه در موقع وقوف برابرت نيرومند شويم و راه روشنى كه از آن به سوى تو پوئيم و دانش سودمندى كه بدان شكر نعمت جوئيم و خشوع با حقيقتى كه نامهاى مقدّست را بدان منزّه دانيم، زيرا تو بدان بر ما حجّتى آوردى كه راه عذر بر ما بستى و به وسيله آن نعمتى به ما ارزانى داشتى كه زبان شكر ما از آن كوتاه است. بار خدايا! او را براى ما سرپرستى ساز كه از لغزشمان باز گيرد و راهنمائى كه ما را به كار شايسته بگيرد و كمكى رهنما كه از انحراف و كجى به راستى كشاند و ياورى كه از خستگى برهاند تا ما را به برترين آرمانها رساند، بار خدايا! آن را براى ما شفيع روز ملاقات خود ساز و ساز و برگ روز بر فراز شدن و وكيل مدافع روز قضاوت و نور در روز ظلمت روزى كه نه زمينى باشد و نه آسمان روزى كه هر كس بدان چه براى آن كوشيده مزد گيرد. بار خدايا! آن را در روز تشنگى وسيله سيرابى ما ساز و نور روز پاداش گردان و بىترحّم بر هر كه به جانش افروخته گردد و به سوزش شعلهور شود، بار خدايا! قرآن را برهان ما ساز در ميان روزى كه همه اهل آسمانها و زمين گرد آيند، بار خدايا! به ما مقامات شهيدان بده و زندگى سعادتمندان و رفاقت با پيمبران، زيرا تو شنونده دعائى.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۶۳
حضرت صادق عليه السلام هنگام خواندن قرآن اين دعا را ميخواند (كه ترجمهاش چنين است): «بار خدايا اى پروردگار ما ستايش مخصوص تو است، توئى يگانه در قدرت و پادشاهى استوار، و مخصوص تو است ستايش، توئى برتر بعزت و كبرياء و مسلط بر فراز آسمانها و عرش بزرگ، پروردگار ما و از آن تو است ستايش، توئى كه همه چيز را بذات خود دانائى و هر دانشمندى نيازمند درگاه تو است، پروردگار ما از آن تو است ستايش اى فرود فرستنده آيهها و ذكر عظيم، پروردگار ما مخصوص تو است ستايش بدانچه بما آموختى از حكمت و قرآن عظيم آشكاركننده، بار خدايا توئى كه پيش از رغبت ما در آموختنش آن را بما آموختى، و پيش از اظهار شوق مادر سودش ما را بدان مخصوص گردانيدى، بار خدايا در اين صورت اين منتى است از تو بر ما، و فضل وجود و لطفى است بما و رحمتى است براى ما و امتنانى است بر سر ما، بدون اينكه از جانب ما جنبش و حركت و توانائى و چارهجوئى شود، بار خدايا پس تلاوت اين قرآن و در برداشتن آياتش را محبوب ما ساز، و بما ارزانى دار ايمان بآيات متشابه آن را، و توفيق عمل بمحكمش را، و بما ده وسيله تأويل آن را، و راهنمائى در تدبير آن و بينائى در پرتو نورش را بما عنايت فرما. بار خدايا چنانچه آن را فرو فرستادى درمان براى دوستانت، و وسيله بدبختى براى دشمنانت، و سبب كورى نافرمانانت، و وسيله روشنى فرمانبردارانت، بار خدايا آن را قرار ده براى ما پناهگاه محكمى از عذابت، و دژى از خشمت، و جلوگيرى از نافرمانيت و نگهبانى از قهر و غضبت، و راهنمائى بفرمانبرداريت، و نورى در روز ديدارت كه بدان در ميان خلق تو روشنى يابيم، و بر صراط تو بدان وسيله بگذريم، و ببهشتت راه يابيم. بار خدايا بتو پناه بريم از بدبختى در حمل آن، و كورى از عمل [يا علم] بآن، و كجروى در حكم آن و برترى نمودن از توجه بدان (يا پيشتازى از ميانه روى آن) و كوتاهى كردن در برابر حق آن، بار خدايا سنگينى آن را از ما بردار و مزدش را براى ما لازم گردان، و سپاسگزاريش را نصيب ما گردان، و ما را چنان كن كه مراعات و محافظتش كنيم، بار خدايا ما را چنان ساز كه از حلالش پيروى كنيم و از حرامش اجتناب ورزيم، و حدود آن را بر پا داريم، و فرائض آن را بجا آوريم. بار خدايا روزى ما گردان شيرينى تلاوتش را و نشاط در باره قيام بدان، و ترس در هنگام خواندنش و نيروئى براى بكار بستن آن در هر آن از شب و روز، بار خدايا باندكى خواب خستگى ما را درمان كن (و بنا بر نسخه «اسقنا» يعنى عطش خواب ما را باندكى از آن فرونشان) و در ساعت مخصوص شب ما را از خوابها بيدار كن، و درگاههائى كه دعا باجابت رسد ما را از چرت چرتيها بخود آر. بار خدايا دلهاى ما را در برابر عجائب بىپايانش تيز هوش كن، و زمزمه آن را لذت بخش نما، و هنگام مراجعه بآن عبرتى بما بده، و سود آشكارى هنگام فهمجوئيش بما عنايت فرما، بار خدايا بتو پناه بريم از تخلف قرآن در دلهاى ما (يعنى اثر آن در اعضاء و جوارح ما آشكار نشود) و از اينكه آن را بالش خواب خود كنيم (فيض «ره») گويد: يعنى شب بخوابيم با او و تهجد باو نكنيم يا او را در كنار رختخواب خود اندازيم و آن را گرامى نداريم) و از اينكه آن را پشت سر اندازيم، و از قساوت دلهامان نسبت بدان چه ما را بدان پند دادى بتو پناه بريم، بار خدايا بآياتى كه در آن آوردى ما را سود ده، و بمثلهائى كه در آن زدهاى ما را متذكر ساز، و بتأويل آن بديهاى ما را جبران كن و بدان وسيله مزد كردار نيك ما را دو چندان كن، و درجات ما را بالا ببر، و پس از مرگ بسبب آن بما بشارت تلقين نما، بار خدايا آن را براى ما توشهاى ساز كه در موقع وقوف در برابرت بدان وسيله بما نيرو دهى، و راه روشنى كه كه با آن بسوى تو آئيم، و دانش سودمندى كه بدان وسيله نعمتهاى تو را سپاسگزاريم، و خشوع صادقانهاى كه با آن نامهاى تو را تسبيح گوئيم، زيرا تو با فرود فرستادن آن حجتى بر ما آوردى كه راه عذر را بر ما بستى و نعمتى بما دادى كه زبان شكر ما از آن كوتاهست. بار خدايا آن را براى ما سرپرستى ساز كه ما را از لغزش نگهدارد، و راهنمائى ساز كه ما را بكار نيك راهنمائى كند، و كمكى راهنمايش ساز كه ما را از كجى راست كند، و در خستگى نيرو بخشد، تا ببهترين آرزوهايمان رساند، بار خدايا آن را براى ما در روز قيامت شفيع ساز و وسيلهاى براى ارتقاء و وكيلى پيروز در آن روز قضاوت، و نورى در آن روز تاريكى و ظلمت روزى كه نه زمينى است و نه آسمانى، روزى كه هر كس بآنچه كوشش كرده بدان مزد گيرد. بار خدايا آن را براى ما وسيله سيرابى در روز تشنگى ساز، و سبب نجات ما گردان در روز جزا از آن آتش سوزانى كه بر هر كس از آن گرمى خواهد ترحم نكند و شعلهاش زبانه كشد، بار خدايا آن را براى ما برهانى قرار ده در آن روز كه همه اهل زمين و آسمانها گرد آيند. بار خدايا منزلهاى شهيدان و زندگى سعيدان، و رفاقت پيمبران را روزى ما گردان زيرا تو شنواى دعائى».
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۴۱
گفت كه: امام جعفر صادق عليه السلام در نزد خواندن كتاب خداى عز و جل، اين دعا را مىخواند: «اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ ... وَ مُرَافَقَةَ الْأَنْبِيَاءِ؛ إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ؛ خداوندا! اى پروردگار ما! تو را است ستايش، تويى يگانه به توانايى و سلطنت و حجّت استوار، و تو را است ستايش، تويى برتر به ارجمندى و بزرگوارى و زِبَر آسمانها و عرش بزرگ. پروردگار ما! و تو را است ستايش، تويى اكتفاكننده به دانش خود، و محتاج است به سوى تو، هر خداوند دانش. پروردگار ما! تو را است ستايش، اى فرودآورنده آيهها و ياد بزرگ! پروردگار ما! پس تو را است ستايش به آنچه آموزانيدهاى ما را از حكمت و قرآن بزرگ هويدا. خداوندا! تو تعليم دادهاى به ما آن را پيش از رغبت ما در تعليم آن، و مخصوص ساختهاى ما را به آن، پيش از رغبت ما به نفع آن. خداوندا! پس هر گاه باشد اين، منّت و عطايى از تو، و فضل و بخشش و نرمى با ما، و مهربانى از براى ما، و منّت نهادن بر ما از غير نيرومندى ما، و نه چاره ما و نه توانايى ما، خداوندا! پس دوست گردان به سوى ما خوبى خواندن آن را، و حفظ كردن آيههاى آن، و گرويدن به متشابه آن، و عمل كردن به حكم آن، و سببى در تأويل آن، و هدايت در تدبير آن، و بينايى به نور آن. خداوندا! و چنان كه فرو فرستادهاى آن را شفا از براى دوستانت، و بدبختى بر دشمنانت، و كورى بر اهل گناهت، و روشنى از براى اهل فرمانبرداريت، خداوندا! پس بگردان آن را از براى ما حصارى از عذابت، و پناهى از خشمت، و بازدارندهاى از نافرمانيت، و نگاه داشتن از غضبت، و رهنمايى بر طاعت خود، و نورى، در روزى كه ملاقات كنيم تو را، روشنى طلبيم به آن در ميان خلق تو، و بگذريم به آن بر صراط تو، و راه يابيم به آن به سوى بهشت تو. خداوندا! به درستى كه پناه مىبريم به تو از بدبختى در بر داشتن آن، و كورى از دانستن آن، و ميل كردن از حكم آن، و در گذشتن از مقصود آن، و كوتاهى كردن در نزد حق آن. خداوندا! بردار از ما سنگينى آن را، و واجب گردان از براى ما مزد آن را، و الهام كن به ما شكر آن را، و بگردان ما را كه مراعات كنيم آن را، و حفظ نماييم آن را. خداوندا! بگردان ما را كه پيروى كنيم حلال آن را، و دورى كنيم حرام آن را، و به پا داريم حدهاى آن را، و به جا آوريم واجبهاى آن را. خداوندا! روزى كن ما را شيرينى در خواندن آن، و خرّمى در قيام به آن، و ترسيدن در ترتيل آن، و توانايى در كار فرمودن آن، در وقتهاى شب و روز. خداوندا! و شفا ده ما را از خواب به اندك، و بيدار كردن ما را در ساعت شب، از خفتن خفتگان، و آگاه [/ بيدار] ساز ما را از آن زمانها كه مستجاب مىشود در آنها دعا از پينكىِ پينكىزنندگان «۱». خداوندا! قرار ده از براى دلهاى ما زيركى در نزد عَجَبهاى آن كه برنمىآيد، و خوشى در نزد برگردانيدن آن، و پند در نزد گردانيدن آواز در خواندن آن، و سودى هويدا در نزد فهم خواستن آن. خداوندا! به درستى كه ما پناه مىبريم به تو از پس ماندن آن در دلهاى ما، و بالش كردن آن در نزد خفتن ما، و افكندن آن در پس پشتهاى ما، و پناه مىبرم به تو از سختى دلهاى ما، از براى آنچه به آن پند دادهاى ما را. خداوندا! سود ده ما را به آنچه گردانيدهاى در آن از آيهها و نشانهها، و پند ده ما را به آنچه بيان كردهاى در آن از عقوبتها، و در گذران از ما به تأويل آن گناهان و بدىها را، و دوچندان كن از براى ما به آن پاداش در خوبىها، و بردار ما را به آن ثوابى در درجهها، و ببخش و پيش آور ما را به آن مژده بعد از مردن. خداوندا! بگردان آن را از براى ما توشهاى كه توانايى دهى ما را به آن در محشر، و در ايستادن پيش روى تو، و راهى روشن كه سلوك كنيم به سوى تو، و دانستنى سودمند كه شكر كنيم به آن نعمتهاى تو را، و فروتنى نمودنى راست كه به پاكى ياد كنيم با آن، نامهاى تو را. خداوندا! پس به درستى كه تو فرا گرفتهاى به آن بر ما حجّت و گواهى كه بريدى به آن بهانه ما را، و نيكو كردهاى به آن در نزد ما نعمت را، كه كوتاه شد از آن شكر ما. خداوندا! بگردان آن را از براى ما دوستى كه بر جا دارد ما را از لغزشها، و رهنمايى كه ره نمايد ما را به سوى شايسته از عمل، و ياور رهنما كه راست كند ما را از خميده شدن، و ياورى كه تقويت دهد ما را از دلتنگى، تا آنكه برساند به ما بهترين اميد. خداوندا! بگردان آن را از براى ما درخواستكننده در روز ملاقات، و حربهاى در روز بالا رفتن، و حجّت آورنده در روز حكم گذارى، و روشنى در روز تاريكى، در روزى كه نه زمين است و نه آسمان، روزى كه جزا داده مىشود هر كوشندهاى، به آنچه كوشيده. خداوندا! بگردان آن را از براى ما سيرابى در روز تشنگى، و رستگارى در روز جزا، از آتش به غايت گرمِ كمرحمِ نامهربان بر كسى كه به آن تابيده و گرم شده و به گرمىاش زبانه مىزند. خداوندا! بگردان او را از براى ما حجّت روشن، بر سرهاى گروه در حضور ايشان، و در روزى كه جمع مىكنى در آن اهل زمين و اهل آسمان را. خداوندا! روزى كن ما را منزلهاى شهيدان و زندگى نيكبختان و رفاقت پيغمبران. به درستى كه تو شنونده دعايى». ( ۱). يعنى ما در اين ساعت هاى استجابت دعا دچار خواب و چرت نباشيم.
