طَحَاهَا
«طَحاها» از مادّه «طحو» (بر وزن سهو) هم به معناى انبساط و گستردگى آمده است، و هم به معناى «راندن، دور کردن و از میان بردن»، و در اینجا به معناى گستردن است; چرا که:
اوّلاً ـ زمین در آغاز در زیر آب غرق بود، تدریجاً آبها در گودال هاى زمین قرار گرفت، خشکى ها سر بر آورد و گسترده شد، که از آن تعبیر به «دحو الارض» نیز مى شود.
ثانیاً ـ زمین در آغاز به صورت پستى ها و بلندى ها با شیب هاى تند و غیر قابل سکونتى بود، باران هاى سیلابى مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند، در دره ها گستردند، و تدریجاً زمین هاى مسطح و قابل استفاده براى زندگى انسان، و کشت و زرع به وجود آمد.
بعضى از مفسران معتقدند که در این تعبیر، یک اشاره اجمالى به حرکت زمین نیز وجود دارد; چرا که یکى از معانى «طحو» همان راندن است، که مى تواند اشاره به حرکت انتقالى زمین به دور آفتاب، و یا حتى حرکت وضعى آن به دور خود، و یا هر دو باشد.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[شمس:5-6]. راغب گويد طحو مثل دحو به معنى گسترش دادن و بردن چيزى است. در اقرب آمده: «طَحَا الشَّىْءَ: بَسَطَهُ وَ مَدَّهُ» طبرسى فرموده طحو و دحو هر دو به يك معنى است. رجوع شود به «دحو».
