أَفْنَان
«أَفْنَان» جمع «فَنَن» (بر وزن قلم) در اصل به معناى شاخه هاى تازه و پر برگ است; و گاه به معناى «نوع» نیز به کار مى رود. در آیه مورد بحث، در هر یک از این دو معنا ممکن است استعمال شده باشد. در صورت اول: اشاره به شاخه هاى با طراوت درختان بهشتى است. بر عکس درختان دنیا که داراى شاخه هاى پیر و جوان و خشکیده هستند. و در صورت دوم: اشاره به تنوع نعمت هاى بهشت و انواع مواهب آن است; بنابراین استعمال در هر دو معنا نیز بى مانع است. این احتمال نیز وجود دارد که درختان بهشتى به گونه اى هستند که در یک درخت، شاخه هاى مختلفى است و بر هر شاخه نوعى از میوه ها.
ریشه کلمه
- فنن (۱ بار)
قاموس قرآن
(بروزن فرس) شاخه درخت طبرسى شاخه سبزبرگ و اقرب شاخه راست گفته...جمع آن افنان است [رحمن:48-46]. «ذَواتا اَفْنانٍ» وصف «جَنَّتانِ» است يعنى آن دو بهشت داراى شاخه هاست ممكن است «اَفْنان» جمع فن باشد كه به معنى نوع است يعنى آن دو بهشت داراى انواع نعمتهااند اين كلمه يكبار بيشتر در قرآن نيامده است.
