زَيّنَه
ریشه کلمه
قاموس قرآن
زينت سه گونه است: زينت باطنى مثل علم و اعتقادات خوب، زينت بدنى مثل نيرومندى و غيره، زينت خارجى مثل زيور و مال و غيره (استفاده از مفردات). [كهف:7]، [كهف:46]، [طه:87] زينت در اين آيات در زبور و مال و وسائل زندگى به كار رفته است و آن از «زيور» فارسى اعم است . [انعام:108]، [حجرات:7]. زينت در اين دو آيه و نظير آنها زينت باطنى است. زينت در قرآن به خدا نسبت داده شده چنانكه گذشت و مثل [نمل:4]، [صافات:6]. و نيز به شيطان نسبت داده شده [انفال:48]. شیطان در اثر قدرت و مهلتى كه از جانب خدا به او داده شده مىتواند عمل بد را در نظر انسان خوب جلوه دهد. ازينّت از باب تفعّل به معنى رينت گرفتن و آراسته شدن است و آن فقط يكبار در قرآن آمده است [يونس:24]. زمين زيور خود را اخذ كرد و آراسته شد. * [اعراف:31]. غرض از آيه لباس تازه پوشيدن است در نمازهاى جمعه و اعياد چنانكه از امام باقر عليه السلام مقلشده و گفتهاند در هر نماز، عيّاشى از حضرت مجتبى عليه السلام نقل كرده كه چون به نماز بر مىخواست بهترين لباسهاى خويش را مىپوشيد از آن حضرت علت اين كار پرسيدند فرمود: خدا زيباست زيبائى را دوست دارد ان اللّه جميل يحب الجمال براى خدايم آراسته مىشود و او مىفرمايد «خُذُوا زينَتِكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ»لذا دوست مىدارم كه بهترين لباسهايم را بپوشم از امام صادق عليه السلام اخذ زينت، شانه زدن نقل شده (مجمع). * [نور:31]. روايات اهل بيت عليه السلام درباره رينت چنين است. 1- فضيل بن يسار گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم آيا دو بازوى زن از زينت است كه خدا فرموده «وَلا يُبْدينَ زينَتَهُنَّ اِلّا لِبُعُولَتِهِنَّ»؟ فرمود: نعم و مادون الخمار من الزينة و مادون السوارين» يعنى آنچه روسرى آن را مىپوشاند (از سر و گردن) و بالاتر از دو دستبند از زينت است. در اين روايت گردن، موى سر، بازوها و غيره مصداق زينت اند. 2- زراره از امام صادق عليه السلام از: «اِلّا ما ظَهَرَ مِنْها» پرسيد فرمودند: «الزينة الظاهرة الكحل و الخاتم» يعنى: زينت ظاهر سرمه چشم و انگشتر است. 3- ابو بصير از آن حضرت از «وَلا يُبْدينَ زينَتَهُنَّ اِلّا ما ظَهَرَ مِنْها» پرسيد فرمود: «الخاتم و المسكة و هى القلب» يعنى انگشتر و دستبند. كافى ج 6 ص 521. على هذا مراد از زينت در آيه اعمّ از زيور و زينت طبيعى است در روايات ديگر راوى به امام گفت كدام قسمت از بدن جايز است مرد نا محرم ببيند فرمود: الوجه و الكفّان والقدمان» چهره و دو دست و دو پا.
