حَدَب
از الکتاب
«حَدَب» (بر وزن ادب) به معناى بلندى هایى است که میان پستى ها قرار گرفته و گاهى به برآمدگى پشت انسان نیز حدب گفته مى شود.
ریشه کلمه
- حدب (۱ بار)
قاموس قرآن
تپّه و محل مرتفع. در صحاح گويد [انبیاء:96] تا چون يأجوج و مأجوج گشوده شوند و آنها از هر ارتفاعى شتابان آيند به «مأجوج»مراجعه شود. حدب الظهر بر آمدگى پشت آدمى است راغب گويد: جايز است كه حدب به معنى تپّه از آن مأخوذ باشد .
کلمات نزدیک مکانی
وَ يَنْسِلُون کُل مِن اقْتَرَب الْوَعْد هُم الْحَق فَإِذَا مَأْجُوج هِي شَاخِصَة يَأْجُوج فُتِحَت إِذَا
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
