قَضْبا
«قَضْب» (بر وزن جذب) در اصل به معناى سبزى هایى است که آن را در نوبت هاى مختلف مى چینند، و در اینجا به معناى انواع سبزى هاى خوردنى است، و ذکر آن به دنبال انگور، دلیل بر اهمیت این مادّه غذایى است که در علم غذاشناسى امروز، فوق العاده روى آن تکیه مى شود. گاه کلمه «قَضْب» به معناى قطع کردن و چیدن، و واژه «قضیب» به معناى شاخه درخت آمده، و «سیف قاضب» به معناى شمشیر قاطع است. از «ابن عباس» نقل شده: منظور از «قَضْب» در اینجا «رطب» است، که آن را از درخت مى چینند، ولى این تفسیر بسیار بعید به نظر مى رسد; چرا که در آیه بعد اشاره جداگانه به مسأله «رطب» شده است.
بعضى نیز احتمال داده اند: «قَضب» به معناى میوه هاى بوته اى باشد (مانند خیار و هندوانه و مانند آنها) و یا ریشه هاى گیاهى (مانند هویج و پیاز و کلم). ولى، بعید نیست «قَضْب» در اینجا معناى گسترده اى داشته باشد که هم سبزى هاى خوردنى را شامل شود، هم میوه هاى بوته اى و هم ریشه هاى غذایى را.
ریشه کلمه
- قضب (۱ بار)
قاموس قرآن
[عبس:28-27]. ظاهرا مراد از قضب تره خوردنى است و به واسطه پشت سر هم چيده شدن قضب گفته شده زيرا قضب در اصل به معنى قطع است «قَضَبَهُ قَضْباً: قَطَعَهُ» آن را علف نيز گفتهاند ولى در «ابّ» گذشت كه تره خوردنى است و از اينكه آن را رطبه و «قتّ» گفتهاند بايد تره خوردنى در آيه مراد باشد.
