حُوبا
«حُوبَة» در اصل به معناى احتیاج و نیازى است که انسان را به گناه مى کشاند، و از آنجا که تجاوزهاى سرپرستان به اموال یتیمان، غالباً بر اثر نیاز و یا به بهانه احتیاج صورت مى گیرد، در آیه فوق به جاى کلمه «اِثم» (گناه)، کلمه «حُوبْ» به کار رفته است، تا اشاره به این حقیقت بوده باشد.
ریشه کلمه
- حوب (۱ بار)
قاموس قرآن
گناه. [نساء:2] اموال يتامى را با اموال خود با هم نخوريد كه گناه بزرگى است در نهج البلاغه خطبه 212 هست: «وَاسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ وَ اَماطَ الْحَوْبَةِ» باب توبه را باز كرد و گناه را از خود كنار نمود. نا گفته نماند حوب به فتح اوّل و ضمّ آن هر دو به معنى گناه آمده است (اقرب). ابن اثير گويد حوب به معنى حاجت آمده در دعا هست: «اِلَيْكَ اَرْفَعُ حَوْبَتى يَغْنى حاجَتى» ولى ممكن است اين نيز به معنى گناه باشد يعنى گناه خود را به سوى تو مياورم تا به بخشائى و نيز گويد: ابو ايّوب خواست زن خود را اطلاق دهد حضرت فرمود «اِنَّ طَلاقَ اُمِّ اَيُّوبَ لَحَوْبٌ» يعنى طلاق مادر ايّوب گناه است . اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده است .
