۱۶٬۲۷۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
<span id='link13'><span> | <span id='link13'><span> | ||
== | ==وجه ديگری، درباره جمع بين اين دو دسته از آيات== | ||
از همين | از همين جا، وجه قصور در آنچه المنار آورده، معلوم مى شود. چون وى در تفسير خود، در ذيل آيه مورد بحث گفته: | ||
«نفى كلام در روز قيامت و اثبات آن به اذن خدا كه در اين آيه آمده، ميان دو دسته آيات قرآنى، كه يكى به طور مطلق، «تكلم» را در قيامت نفى، و ديگرى به طور مطلق اثبات مى كند، جمع مى نمايد»، به اين كه كلام در آن نشئه نيز اختيارى است. آن كس كه تكلم مى كند، به اذن خدا تكلم مى كند و آن كس كه قرآن فرموده تكلم نمى كند، كسانى هستند كه خدا اذنشان نمى دهد). قبلا هم چند آيه از قبيل آيه: «هَذَا يَومُ لَا يَنطِقُونَ». و آيه: «اليَومَ نَختِمُ عَلَى أفوَاهِهِم» را آورده. | |||
زيرا: اولا او ميان دو دسته آيات فرق | زيرا: اولا او ميان دو دسته آيات فرق نگذاشته، و از كلامش چنين توهم مى شود كه او آيه مورد بحث را در رفع تنافى ميان آيات مطلق كافى دانسته، و حال آن كه كافى نيست. | ||
و ثانيا معنا نكرده كه كلام به اذن خدا چه معنا دارد، و در نتيجه اين | و ثانيا معنا نكرده كه كلام به اذن خدا چه معنا دارد، و در نتيجه اين قصور، اين اشكال به وى متوجه شده كه مگر تكلم در دنيا، بدون اذن خداست كه در آخرت به اذن او باشد؟ و خلاصه مطلب مختص به روز قيامت نيست. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۲۰ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۲۰ </center> | ||
بعضى ديگر از | بعضى ديگر از مفسران، به وجهى ديگر رفع تنافى كرده اند و آن، اين است كه: «روز قيامت مشتمل بر چند موقف است. در بعضى از مواقفش اجازه تكلم داده مى شود، و در بعضى ديگر داده نمى شود. پاره اى از روايات هم همين معنا را مى رساند». | ||
اين | اين جواب، هر چند كه به ظاهرش غير از جواب قبلى است، الّا اين كه بدون مسأله اذن تمام نمى شود، و به ضميمه آن، برگشتش به همان وجه خواهد بود. | ||
بعضى ديگر چنين جواب داده اند كه «منظور از تكلم | بعضى ديگر چنين جواب داده اند كه: «منظور از تكلم نكردن، این است كه كسى در آن روز به حجت تكلم نمى كند، و اگر تكلم كنند، به اقرار به گناهان و سرزنش يكديگر لب مى گشايند، و گناهان را به گردن يكديگر مى اندازند. | ||
نظير | نظير اين كه خود ما به كسى كه خيلى هم حرف زده، وليكن در سخنانش حجت و حرفى حسابى نياورده، مى گوييم: حرف بزن، اين ها كه حرف نيست. و كسى را كه در سخنانش حجتى نياورده، غير متكلم مى ناميم. پس نفى كلام، ناظر به اين است كه ما ادعاءً و مجازاً، كلام بى فايده را غير كلام مى ناميم». | ||
اين وجه نيز اشكال | اين وجه نيز اشكال دارد و آن، اين است كه اگر چنين ادعايى صحيح باشد، در امثال عبارت: «هَذَا يَومُ لَا يَنطِقُون» صحيح است، نه در عبارت: «يَومَ يَأتِ لَا تَكَلَّمُ نَفسٌ إلّا بِإذنِهِ». پس جواب مزبور، معناى محصلى ندارد. | ||
آلوسى، از كتاب (غرر و درر) سيد مرتضى نقل كرده كه در اين باره گفته است: روز قيامت، روزى بس طولانى و ممتد است. و ممكن است اشخاص مورد نظر آيه، در قسمتى از آن روز نطق نكنند و سخن نگويند، ولى در بعض قسمت هاى ديگر آن روز، براى سخن گفتن به آنان اجازه داده شود. | |||
اين نيز صحيح نيست | اين نيز صحيح نيست. زيرا اشاره «هَذَا»، اشاره به سرتاسر روز قيامت است، و بنابه وجه مزبور، معناى اين روزى است كه سخن نگويند، اين روزى است كه در پاره اى از آن سخن نگويند، خواهد بود، و اين معنا خلاف ظاهر است. | ||
به | به علاوه، آن اشكالى كه به وجه دوم وارد مى شد، بر اين وجه نيز وارد است. چون مرجع و بازگشت آن وجه و اين وجه كه وجه چهارم است، به يك معنا است و آن، اين است كه مواقف مختلف است: | ||
در يك موقف سخن نمى گويند، و در موقفى ديگر سخن مى | در يك موقف سخن نمى گويند، و در موقفى ديگر سخن مى گويند. تنها فرقى كه ميان آن دو است، اين است كه وجه دومى، تنافى ميان دو آيه را به اختلاف موقف و مكان ها بر مى داشت، و اين وجه، تنافى را به اختلاف زمان ها بر مى دارد، همچنان كه وجه سوم، آن را با اختلاف سخن ها برطرف مى كرد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۲۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۲۱ </center> | ||
از كلمات بعضى از | از كلمات بعضى از مفسران، جواب ديگرى استفاده مى شود و آن، اين است كه: «استثناء در «لَا تَكَلَّمُ نَفسٌ إلّا بِإذنِهِ»، استثناء منقطع است، نه متصل، و معنايش اين است كه: هيچ نفسى با قدرت خود سخن نگويد، مگر به اذن خداى تعالى. | ||
و حاصلش اين است كه: آن تكلمى كه در قيامت از آدميان نفى شده، تكلمى است كه با قدرت خود آدميان انجام شود، و آن تكلمى كه جايز و ممكن است، تكلم با اذن خداست». | |||
اشكال اين وجه هم، اين است كه: نداشتن قدرت بر تكلم بدون اذن خدا، اختصاص به قيامت ندارد، بلكه هيچ فعلى از افعال اختيارى انسان، در هيچ عالَمى از عوالم، مستند به قدرت انسان به تنهايى نيست، بلكه مستند است به قدرتى كه از قدرت خدا و اذن او استمداد مى گيرد. پس هر تكلمى كه انسان بكند، و يا هر فعلى كه انجام دهد، به قدرتى از خودش انجام مى دهد كه مقارن با اذن خدا باشد. بنابراين، استثناء در آيه استثناء، منقطع نمى تواند باشد. | |||
چون معناى آن، الغاء تمامى اسباب مؤثر در تكلم است، مگر يك سبب كه عبارت است از «اذن خدا»، و در نتيجه برگشت استثناى مذكور، به همان وجهى است كه ما در سابق ذكر كرده و گفتيم: تكلم ممنوع، آن تكلمى است كه مانند تكلم در دنيا اختيارى باشد، و تكلم جايز، آن تكلمى است كه تنها مستند به يك سببى الهى باشد، و آن، اذن خدا و اراده اوست. | |||
گو اين كه ظرف قيامت، ظرف اضطرار و بيچارگى است، ليكن مفسران گمان كرده اند كه سبب اين اضطرار، مشاهده مواقف هول انگيز قيامت است كه مردم با ديدن آن، چاره اى جز اعتراف و اقرار ندارند، و جز از درِ صدق و پيروى حق سخن گفتن نتوانند. ولى ما در سابق گفتيم كه سبب اضطرار اين است كه ظرف قيامت، ظرف جزاء است، نه ظرف عمل، و در چنين ظرفى، بروز حقايق قهرى است. | |||
==معناى تقسيم انسان ها، به سعادتمند و شقاوتمند== | ==معناى تقسيم انسان ها، به سعادتمند و شقاوتمند== |
ویرایش