تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها

در تفسير قمى در ذيل آيه «'''اذا مسه الشر جزوعا'''»، فرموده : شر عبارت است از فقر و فاقه ، و خير در جمله «'''و اذا مسه الخير منوعا'''» عبارت است از غنا و وسعت.

و در روايت ابى الجارود از ابو جعفر (عليه السلام ) آمده كه فرمود: سپس ‍ با جمله «'''الا المصلين'''» نمازگزاران را استثنا كرد و آنان را به بهترين اعمالشان كه همان مداومت در نماز است ستود و فرمود: «'''الذين هم على صلاتهم دائمون '''»، مى فرمايد: وقتى نمازى مستحبى را بر خود واجب مى كنند، بر آن مداومت دارند.

مؤلف: امام (عليه السلام) مساءله نذر و واجب كردن نماز مستحبى بر خود را از اضافه «'''صلاه '''» بر «'''هم '''» - نمازشان - استفاده كرده كه در سابق هم به اين نكته اشاره كرديم .

و در كافى به سند خود از فضيل بن يسار روايت آورده كه گفت : از امام ابو جعفر (عليه السلام ) از كلام خداى عزوجل پرسيدم كه مى فرمايد: «'''والذين هم على صلاتهم يحافظون '''»، فرمود: منظور نمازهاى واجب است . عرضه داشتم : در آيه «'''الذين هم على صلاتهم دائمون '''» چطور؟ فرمود: نماز نافله است.

و در مجمع البيان در ذيل آيه «'''والذين فى اموالهم حق معلوم '''» مى گويد: از ابو عبد اللّه (عليه السلام ) روايت شده كه فرمود: حق معلوم زكات واجب نيست ، بلكه آن مقدار صدقه اى است كه يا جمعه به جمعه از مالت بيرون مى كنى ، و يا همه روزه كه هر صاحب فضيلتى فضل خود را دارد.

آنگاه مى گويد: و نيز از آن جناب روايت شده كه فرمود: وقتى در اموالت حق معلومى دارى كه صله خويشاوندان كنى ،

و به كسى كه محرومت كرد عطا كنى ، و با كسى كه در حقت دشمنى كرد دوستى كنى .

مؤلف: اين معنا را صاحب كافى هم از امام ابو جعفر و ابو عبد اللّه (عليه السلام ) به چند طريق نقل كرده، صاحب محاسن هم آن را از امام ابو جعفر (عليه السلام ) روايت كرده است .

و در كافى به سند خود از صفوان جمال ، از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در ذيل جمله للسائل و المحروم فرمود: محروم كاسبى است كه خريد و فروش ندارد، او مى خواهد از دسترنج خود استفاده كند، اما كسى به او مراجعه نمى كند.

كلينى مى گويد در روايتى ديگر از امام باقر و امام صادق (عليه السلام ) آمده كه فرمودند: محروم مردى است كه عقلش به جاست ، ولى كاسبى است كه خدا روزيش را تنگ گرفته است .

و در مجمع البيان در ذيل آيه «'''والذين هم على صلاتهم يحافظون '''» مى گويد: محمد بن فضيل از حضرت ابى الحسن (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: اينان آن افراد از شيعيان ما هستند كه داراى پنجاه ركعت نمازند.

مؤلف: شايد اساس اين كلام رواياتى باشد كه از حضرات رسيده كه فرموده اند: تشريع نافله هاى يوميه به منظور تكميل نمازهاى واجب بوده است .