روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۹۴۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ النَّوَادِرِ وَ هُوَ آخِرُ أَبْوَابِ الْكِتَاب-وَ مِنْ أَلْفَاظِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا

و روي لنا عبد الواحد بن محمد بن عبدوس النيسابوري رضي الله عنه قال حدثنا علي بن محمد بن قتيبه عن الفضل بن شاذان قال سمعت الرضا ع يقول :

لَمَّا حُمِلَ رَأْسُ‏ اَلْحُسَيْنِ ع‏ إِلَى‏ اَلشَّامِ‏ أَمَرَ يَزِيدُ لَعَنَهُ اَللَّهُ فَوُضِعَ وَ نُصِبَ عَلَيْهِ مَائِدَةٌ فَأَقْبَلَ هُوَ وَ أَصْحَابُهُ يَأْكُلُونَ وَ يَشْرَبُونَ اَلْفُقَّاعَ فَلَمَّا فَرَغُوا أَمَرَ بِالرَّأْسِ فَوُضِعَ فِي طَسْتٍ تَحْتَ سَرِيرَةٍ وَ بُسِطَ عَلَيْهِ رُقْعَةُ اَلشِّطْرَنْجِ وَ جَلَسَ‏ يَزِيدُ لَعَنَهُ اَللَّهُ يَلْعَبُ بِالشِّطْرَنْجِ وَ يَذْكُرُ اَلْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍ‏ وَ أَبَاهُ‏ وَ جَدَّهُ ع‏ وَ يَسْتَهْزِئُ بِذِكْرِهِمْ فَمَتَى قَامَرَ صَاحِبَهُ‏ تَنَاوَلَ اَلْفُقَّاعَ فَشَرِبَهُ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ صَبَّ فَضْلَتَهُ عَلَى مَا يَلِي اَلطَّسْتَ مِنَ اَلْأَرْضِ فَمَنْ كَانَ مِنْ شِيعَتِنَا فَلْيَتَوَرَّعْ عَنْ شُرْبِ اَلْفُقَّاعِ وَ اَللَّعِبِ بِالشِّطْرَنْجِ وَ مَنْ نَظَرَ إِلَى اَلْفُقَّاعِ أَوْ إِلَى اَلشِّطْرَنْجِ فَلْيَذْكُرِ اَلْحُسَيْنَ ع‏ وَ لْيَلْعَنْ‏ يَزِيدَ وَ آلَ زِيَادٍ يَمْحُو اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِكَ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ بِعَدَدِ اَلنُّجُومِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۹

و عبد الواحد بن محمّد بن عبدوس نيشابورى- رضى اللَّه عنه- گفت: علىّ بن محمد بن قتيبه، از فضل بن شاذان براى ما حكايت كرد كه گفت: از امام رضا- عليه السّلام- شنيدم كه ميفرمود: چون سر امام حسين عليه السّلام را بسوى شام بردند، يزيد- لعنه اللَّه- فرمان داد تا آن را در محلّى نهادند، و سفره‏اى بر آن نصب كردند، پس او و يارانش بدان سو آمدند، و بخوردن طعام و نوشيدن فقّاع (آبجو) مشغول شدند، و چون از كار خوردن و نوشيدن بپرداختند فرمان داد تا آن سر مطهّر را در طشتى زير تختش نهادند و رقعه شطرنجى بروى آن گستردند، و يزيد- لعنه اللَّه- بنشست و ببازى شطرنج و گفتگو از حسين بن علىّ و پدرش و جدّش- سلام اللَّه عليهم- و استهزاء بذكر ايشان سرگرم شد، و هر زمان كه در قمار از حريف خود ميبرد ظرف فقّاعى را ميگرفت و سه نوبت مينوشيد، و آنگاه باقى مانده آن را در كنار طشت بر زمين ميريخت، پس هر كس كه از شيعيان ما باشد، ميبايد از نوشيدن فقّاع و بازى شطرنج خوددارى كند، و هر كس كه بفقاع يا بشطرنج بنگرد ميبايد حسين-عليه السّلام- را بياد آورد، و يزيد و آل زياد را لعن كند كه خداوند عزّ و جلّ در برابر اين عمل گناهان او را، اگر چه بشماره ستارگان باشد محو ميكند.