روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۳۶۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

قال ابو جعفر ع :

وَ إِنِّي أَجِدُنِي‏ أَمْقُتُ اَلرَّجُلَ‏ يَتَعَذَّرُ عَلَيْهِ اَلْمَكَاسِبُ فَيَسْتَلْقِي عَلَى قَفَاهُ وَ يَقُولُ اَللَّهُمَّ اُرْزُقْنِي وَ يَدَعُ‏ أَنْ يَنْتَشِرَ فِي اَلْأَرْضِ وَ يَلْتَمِسَ مِنْ فَضْلِ اَللَّهِ وَ اَلذَّرَّةُ تَخْرُجُ مِنْ جُحْرِهَا تَلْتَمِسُ رِزْقَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۰۷

امام باقر عليه السّلام فرمود: من در باطن خود كينه‏اى احساس مى‏كنم با كسى كه كار و فعاليّت برايش دشوار مى‏نمايد، به پشت در خانه مى‏خوابد و مى‏گويد خدايا روزى مرا برسان و در طلب رزق نمى‏رود به طور كلّى كار را كنار گذاشته و از آنچه خداوند به بشر ارزانى داشته است بهره نمى‏گيرد در حالى كه مورچگان از لانه خويش براى طلب روزى بيرون مى‏آيند.