روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۱۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن الحسين بن الحسن عن محمد بن اورمه رفعه عن معلي بن خنيس قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ حَقِّ اَلْمُؤْمِنِ فَقَالَ سَبْعُونَ حَقّاً لاَ أُخْبِرُكَ إِلاَّ بِسَبْعَةٍ فَإِنِّي عَلَيْكَ مُشْفِقٌ أَخْشَى أَلاَّ تَحْتَمِلَ فَقُلْتُ بَلَى إِنْ شَاءَ اَللَّهُ فَقَالَ لاَ تَشْبَعُ وَ يَجُوعُ وَ لاَ تَكْتَسِي وَ يَعْرَى وَ تَكُونُ دَلِيلَهُ وَ قَمِيصَهُ اَلَّذِي يَلْبَسُهُ وَ لِسَانَهُ اَلَّذِي يَتَكَلَّمُ بِهِ وَ تُحِبُّ لَهُ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ إِنْ كَانَتْ لَكَ جَارِيَةٌ بَعَثْتَهَا لِتَمْهَدَ فِرَاشَهُ وَ تَسْعَى‏ فِي حَوَائِجِهِ بِاللَّيْلِ وَ اَلنَّهَارِ فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِكَ وَصَلْتَ وَلاَيَتَكَ‏ بِوَلاَيَتِنَا وَ وَلاَيَتَنَا بِوَلاَيَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۱۵

از معلى بن خنيس، گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم از حق مؤمن، فرمود: هفتاد حق است كه جز به هفت آن تو را خبردار نكنم زيرا من نسبت به تو مهربان و در باره تو نگرانم و مى‏ترسم تحمل نكنى، گفتم: آرى ان شاء اللَّه، فرمود: سير نشوى و او گرسنه بماند، و تو خود جامه نپوشى و او برهنه باشد، و تو رهنماى او و پيراهن تن او باشى و زبان او كه بدان سخن مى‏گويد، و دوست دارى براى او آنچه را براى خود دوست دارى و اگر كنيزكى دارى بفرستى بستر او را براى او بيندازد و در شب و روز براى حوائج او بكوشد. چون چنين كردى ولايت خود را به ولايت ما پيوستى و ولايت ما را به ولايت خدا عز و جل.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۵۲

معلى بن خنيس گويد: از امام صادق عليه السلام در باره حق مؤمن پرسيدم فرمود: هفتاد حق است كه جز هفت حق را بتو نميگويم، زيرا بتو مهربانم و ميترسم تحمل نكنى، عرضكردم: چرا ان شاء اللَّه، فرمود: تو سير نباشى و او گرسنه، و پوشيده نباشى و او برهنه و راهنماى او باشى و پيراهنى كه ميپوشد و زبان گوياى او باشى و براى او بخواهى آنچه را براى خودخواهى و اگر كنيزى دارى او را بفرستى تا فرش و بسترش را مرتب كند و در شب و روز، در حوائج او كوشا باشد پس چون چنين كردى ولايت خود را بولايت ما رسانده‏ئى و ولايت ما را بولايت خداى عز و جل.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۴۱

على بن ابراهيم، از حسين بن حسن، از محمد بن اورمه روايت كرده است كه آن را مرفوع ساخته، از معلّى بن خنيس كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از حقّ مؤمن. فرمود كه: «هفتاد حقّ است و من تو را خبر نمى‏دهم، مگر به هفت حقّ از آنها؛ زيرا كه من بر تو مهربانم، مى‏ترسم كه تاب تحمّل آنها را نداشته باشى». عرض كردم: بلى، متحمّل آنها مى‏شوم اگر خدا خواهد. فرمود كه: «سير نباشى و او گرسنه باشد، و جامه درنپوشى و او برهنه باشد، و راهنما و پيراهن او باشى كه آن را در مى‏پوشد (يعنى با او در نهايت خلطت و آميزش و محرميّت باشى)، و زبان او باشى كه به آن سخن مى‏كند، و از برايش دوست دارى آن‏چه را كه از براى خود دوست مى‏دارى، و اگر كنيزى داشته باشى او را بفرستى كه رختخوابش را بگستراند و در حوائج او در شب و روز سعى كنى؛ پس چون چنين كردى، دوستى خود را به دوستى ما، و دوستى ما را به دوستى خداى عز و جل پيوسته‏اى».

احادیث مرتبط (بر اساس موضوع)

1. الکافی جلد ۲ ش ۶۱۴ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)