روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۷۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن فضال عن علي بن عقبه عن عمرو عن ابي عبد الله ع قال قال لنا ذات يوم :

تَجِدُ اَلرَّجُلَ لاَ يُخْطِئُ بِلاَمٍ وَ لاَ وَاوٍ خَطِيباً مِصْقَعاً وَ لَقَلْبُهُ أَشَدُّ ظُلْمَةً مِنَ اَللَّيْلِ اَلْمُظْلِمِ‏ وَ تَجِدُ اَلرَّجُلَ لاَ يَسْتَطِيعُ يُعَبِّرُ عَمَّا فِي قَلْبِهِ بِلِسَانِهِ وَ قَلْبُهُ يَزْهَرُ كَمَا يَزْهَرُ اَلْمِصْبَاحُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۸۹

از عمرو كه يك روزى امام صادق (ع) به ماها فرمود: مردى بينى كه در سخنورى يك لام يا واو خطا نكند، سخنورى است شيوا و زبر دست، و راستى كه دلش از شب تار، تيره و تارتر است و مردى را بينى كه نمى‏تواند آنچه را در دل دارد به زبان آرد و دلش چون چراغ مى‏فروزد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۵۱

عمرو گويد روزى حضرت صادق عليه السّلام بما فرمود: (گاهى) مردى را مى‏بينى كه در سخنورى در يك لام يا واوى خطا نكند، خطيب (و سخنورى) است زير دست و شيوا ولى همانا دلش از شب تاريك و ظلمانى‏ تاريكتر و سياهتر است، و (گاهى) مردى را بينى كه نتواند آنچه در دل دارد بزبان آورد، اما دلش مانند چراغ نور افشانى كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۰۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن فضّال، از على بن عقبه، از عمر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: روزى به ما فرمود كه: «مردى را مى‏يابى خطيب، بليغ، زبان‏آور، كه هيچ خطا نمى‏كند، و يك لام و واوى را غلط نمى‏گويد، و هر آينه دلش سخت‏تر است از روى تارى، از شب تيره و تار. و مردى را مى‏يابى كه نمى‏تواند به زبان خويش تعبير كند از آنچه در دل او است، و دلش مى‏درخشد، چنان كه چراغ مى‏درخشد».