أُزْلِفَت
«أُزْلِفَتْ» از مادّه «زلف» (بر وزن حرف) و «زُلْفى» (بر وزن کبرى) به معناى قرب و نزدیکى است. ممکن است منظور نزدیکى مکانى باشد. یا زمانى; یا از نظر اسباب و مقدمات و یا همه اینها. یعنى بهشت هم از نظر مکان به مؤمنان نزدیک مى شود، هم از نظر زمان ورود و هم اسباب و وسائلش در آنجا سهل و آسان است.
ریشه کلمه
- زلف (۱۰ بار)
قاموس قرآن
نزديك شدن. و مقدّم گشتن در اقرب آمده «زلف زلفاً و زليفاً: تقدّم و تقرب» در نهايه گويد: اصل آن نزديك و مقدّم گشتن است. در صحاح گويد: ازلفهاى قربّه». در قرآن مجيد مطلق نزديك شدن و نيز به معنى تقرب و منزلت آمده است در مجمع شعرى در اين باره آورده است: وَ كُلَّ يَوْمٍ مَضى اَوْ لَيْلَةٍ سَلَفَتْ فيها النُّفُوسُ اِلَى الْآجالِ تَزْدَلِفُ يعنى در هر روز و شبى كه مىگذرد مردم به اجلها نزديك مىشوند. [شعراء:90]، [ق:31]. بهشت به پرهيزكاران نزديك گرديد. [شعراء:64]. ديگران را به آنجا نزديك كرديم. بعضى آن را به معنى جمع دانسته و گفته ديگران را در آنجا جمع كرديم و گفتهاند ليله مزدلفه يعنى شب اجتماع ولى طبرسى آن را نزديك كردن گفته و مزدلفه را نيز از آن گرفته است . زلفى در قرآن مصدر آمده به معنى نزديكى و تقرب و مقام. مثل [زمر:3]. زلفى مفعول مطلق است براى «يُقَرِّبُونا» تقدير چنين مىشود «الا ليقربوا الى اللّه تقريباً» همچنين آيه [سباء:37]. و مثل [ص:25و40] و در اين دو آيه اسم مصدر است به معنى مقام و منزلت اقرب الموارد گويد: الف آن براى تأنيث است و آن را در آيه سباء كه گذشت مصدر گقته و گويد بعضى آن را اسم مصدر دانستهاند مثل سلام و كلام . * [هود:113]. بعضى آن را زُلْف (بر وزن صرد) خواندهاند كه جمع زلفة و منزلت است و بعضى بر وزن عُنُق خواندهاند در اين صورت مفرد است (مجمع). طبرسى از ابن عباس و ابن زيد نقل مىكند كه زلف اول ساعات شب است يعنى نزديكيهاى شب. جوهرى مىگويد: زلفة قسمتى از اول شب است و جمع آن زُلَف (بر وزن صرد) آيد قاموس نيز چنين گفته به هر حال معناى اوّلى در آن، ملحوظ است و ظاهر آيه نمازهاى پنجگانه يوميّه را معيّن مىكند: نمازهائيكه در ئو طرف روز اند عبارت اند از نماز صبح و ظهر و عصر و نمازهاى اوائل شب همان مغرب و عشاء مىباشند. ولى عيّاشى در تفسير خود از حريز از امام صادق عليه السلام نقل مىكند كه فرمود «اَقِمِ الصَّلوةِ طَرْفَىِ النَّهارِ» دو طرف روز مغرب و صبح است «وَ زُلَفاً مِنَ الَّيْلِ» و آن نماز عشاء آخرى است. بنابراين حديث آيه از ذكر نماز ظهر و عصر ساكت است . الميزان از تهذيب نقل مىكند كه زراره از امام باقر عليه السلام نقل كرده كه: خداوند در اين باره فرموده «اَقِمِ الصَّلوةَ طَرْفَىِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ الَّيلِ» آن صلوة عشاء آخر است. آنگاه مىگويد: حديث خالى از ظهور نيست كه دو طرف نهار قبل از ظهر و بعد از ظهر تا شامل اوقات پنجگانه گردد. * [ملك:27]. طبرسى گويد زلفة مصدر است و واحد و جمع در آن يكسان مىباشد و مزدلفه از آن است و در اثر نزديكى به مكه مزدلفه گفتهاند و گاهى جمع زلفة زلف (بر وزن صرد) مىآيد. بايد دانست كه زلفة در آيه مصدر به معنى فاعل است يعنى چون عذاب را نزديك ديدند قبيح شد صورت كفّار.
