فَظّا
از الکتاب
«فَظّ» در لغت به معناى کسى است که سخنانش تند و خشن است.
ریشه کلمه
- فظظ (۱ بار)
قاموس قرآن
بدخلق. «اَلسَّيِىءُ الْخُلُقِ اَلْخَشِنُ الْكَلامِ». [آل عمران:159]. اگر بدرفتار و سنگدل مىبودى حتماً از تو پراكنده مىشدند. فظّ در اصل آب شكمبه حيوان است كه در صورت تشنگى آن را فشرده و مىنوشند راغب گفته فظّ به معنى بدخلقى استعاره است از فظّ به معنى شكمبه نوشيدنش بسيار ناپسنداست و جز در ناچارى شديد نمىنوشند. اين كلمه فقط يك بار در قرآن يافته است.
