روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۶۲
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
عنه عن ابيه او غيره عن هارون بن خارجه عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۶۶۱ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۶۶۳ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۵۳
از ابى بصير، گويد: از امام صادق (ع) از دعا كردن و بلند كردن دو دست پرسيدم. در پاسخ فرمود: بر چهار وجه باشد: اما براى پناه بردن به خدا، باطن دو كف را به سوى قبله كنى، و در دعاى براى طلب رزق، دو كف بگشائى و باطن آنها را به سوى آسمان بدارى، و اما در تبتّل و توجه به خدا، با انگشت سبّابه اشاره كنى، و اما در حال ابتهال، دو دست را فراز دارى تا از سر آنها را در گذرانى، و دعاى تضرع و زارى اين است كه انگشت سبّابه را در برابر رويت بجنبانى و آن دعاى خيفه و هراس است.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۳۱
ابو بصير گويد: از حضرت صادق عليه السلام از دعا كردن و بلند كردن دستها پرسيدم فرمود: بر چهار گونه است: اما براى پناه بردن بخدا (از شر دشمنان) درون دستهاى خود را بطرف قبله كنى، و اما در دعاى براى روزى دستهاى خود را باز كنى و درون آن دو را بسوى آسمان بدارى، و اما تبتل پس آن اشاره كردن با انگشت سبابه است، و اما ابتهال: بلند كردن دستها است بطورى كه از سرت بگذرد، و دعاى تضرع اينست كه انگشت سبابه را در برابر رويت بجنبانى و آن دعاى خيفه (و هراس) است.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۲۹
از او، از پدرش، از هارون بن خارجه، از ابوبصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از دعا و برداشتن دستها. فرمود كه: «آن بر چهار وجه است: امّا در حال پناه بردن، باطن كفهاى خويش را رو به قبله مىآورى، و امّا در حال دعا در باب روزى، كفهاى خود را مىگشايى و باطن آنها را به سوى آسمان ظاهر مىكنى، و امّا تبتّل، اشاره كردن تو است به انگشت سبّابه خود، و امّا ابتهال، برداشتن تو است دستهاى خود را در حالى كه آنها را از سر خود بگذرانى و آنها را از جانب سر بلند كنى. و دعاى تضرّع آن است كه انگشت سبّابه خود را بجنبانى از آنجا كه به روى تو نزديك باشد، و آن دعاى ترس است».
