روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۰۳۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن عمر بن يزيد قال :

إِنِّي لَأَتَعَشَّى‏ مَعَ‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِذْ تَلاَ هَذِهِ اَلْآيَةَ بَلِ اَلْإِنْسََانُ عَلى‏ََ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ `وَ لَوْ أَلْقى‏ََ مَعََاذِيرَهُ‏ يَا أَبَا حَفْصٍ‏ مَا يَصْنَعُ اَلْإِنْسَانُ أَنْ يَتَقَرَّبَ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِخِلاَفِ مَا يَعْلَمُ اَللَّهُ‏ تَعَالَى إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ كَانَ يَقُولُ مَنْ أَسَرَّ سَرِيرَةً رَدَّاهُ اَللَّهُ رِدَاءَهَا إِنْ خَيْراً فَخَيْرٌ وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۷۷

از عمر بن يزيد، گويد: من با امام صادق (ع) شام مى‏خوردم كه اين آيه را خواند (۱۴ سوره قيامه): «بلكه انسان بر خود بينا است (۱۵) و گرچه هر عذرى هم براى كار خود بتراشد» اى ابا حفص! انسان چه مى‏كند كه به خداى عز و جل تقرّب مى‏جويد به خلاف آنچه خداوند تعالى از دل او مى‏داند، راستى رسول خدا (ص) مى‏فرمود: هر كه نيّتى در دل نهان دارد، خدا جامه‏اى همرنگ آن به وى بپوشد (يعنى آن نيّت را در ظاهرِ حال او منعكس كند) اگر خوب است خوب، و اگر بد است بد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۰۲

عمر بن يزيد گويد: همراه امام صادق عليه السّلام شام ميخوردم كه ناگاه اين آيه را تلاوت فرمود: «بلكه انسان بخود بيناست، اگر چه عذرها براى خود تراشد ۱۴ سوره ۷۵» اى ابا حفص! انسان چه ميكند (چرا چنين ميكند و چه ثمرى براى او دارد) كه بسوى خداى عز و جل تقرب جويد بخلاف آنچه خداى تعالى از باطن او ميداند (مانند كسى كه نماز بخواند و مقصودش نمايش بمردم باشد) رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله ميفرمود: هر كه نيتى در دل داشته باشد، خدا لباسى مناسب آن بر او پوشد، اگر خوب باشد خوب و اگر بد باشد بد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۰۵

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از عمر بن يزيد روايت كرده است كه گفت: من با امام جعفر صادق عليه السلام شام مى‏خوردم كه ناگاه اين آيه را تلاوت فرمود: «بَلِ الْإِنْسانُ عَلى‏ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ* وَ لَوْ أَلْقى‏ مَعاذِيرَهُ» «۱»؛ يعنى: «بلكه آدمى بر نفس خود عين بينايى است، و هر چند كه بيندازد عذرهاى خويش را؛ يعنى و اگرچه بسيار تعلّل كند و عذر را نگيرد، و مجادله و مدافعه كند از خود». «۲» و فرمود: «اى ابوحفص! آدمى نمى‏تواند كه تقرّب جويد به سوى خداى عز و جل، به خلاف آن‏چه خدا مى‏داند. به درستى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏فرمود كه: هر كه امر نهانى را پنهان دارد كه آن‏چه در دل دارد بروز ندهد، خدا رداى آن را بر او اندازد (يعنى به غايت ظاهر گرداند)، اگر آن امر نهانى خوب باشد، رداى خوب، و اگر بد باشد، رداى بد». __________________________________________________

(۱). قيامت، ۱۵.
(۲). و احتمال دارد كه معنى اين باشد كه: بر آدمى گواهى هست كه بر او گواهى خواهد داد، و هر چند كه پرده‏ها رابياويزد. و دور نيست كه اين ظاهرتر باشد، به قرينه بعد از اين. (مترجم)