التغابن ١

از الکتاب
نسخهٔ تاریخ ‏۲۳ مرداد ۱۳۹۶، ساعت ۰۶:۵۳ توسط 127.0.0.1 (بحث) (QRobot edit)


ترجمه

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است برای خدا تسبیح می‌گویند؛ مالکیت و حکومت از آن اوست و ستایش از آن او؛ و او بر همه چیز تواناست!


سوره التغابن آیه ١ التغابن ٢
سوره : سوره التغابن
نزول : ٨ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٢٠
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«یُسَبِّحُ» (نگا: رعد / ، اِسراء / ، نور / ).


نزول

زید بن ارقم گوید: از عبدالله بن ابى شنیدم که به یاران خود مى گفت: به کسانى که نزد پیامبر مى باشند به هیچ وجه انفاق و بخشش نکنید تا پراکنده شوند و ما اگر به مدینه برگردیم، عزیزترین افراد باید ذلیل ترین کسان را از آن شهر بیرون کنند و منظورش از عزیزترین، یهودیان و ذلیل ترین مسلمین بوده اند.

زید بن ارقم چنین افزاید که این موضوع را که شنیدم به عموى خود گفتم: عموى من نیز به رسول خدا صلی الله علیه و آله خبر داد. پیامبر مرا طلب فرمود؛ من هم آنچه شنیده بودم به رسول خدا صلی الله علیه و آله گفتم. پیامبر کس فرستاد و عبدالله بن ابى رئیس منافقین را احضار فرمود. آنان سوگند یاد کردند که چنین چیزى که زید بن ارقم گفته است به زبان نیاورده اند و سخنان من تکذیب شد. از آن وقت به بعد روزگار بر من تیره گشت و از آن پس از منزل بیرون نمى آمدم. عموى من گفت: اى زید من فکر نمى کردم که آن‌ها تو را تکذیب نمایند و دروغ زن پندارند تا این که این آیة نازل گردید پس از نزول آیه پیامبر مرا طلب فرمود و آیه را براى من قرائت کرد و فرمود: اى زید خداوند گفتار تو را تصدیق کرد.

برخى گویند: این واقعه در جنگ تبوک بوده و این آیه هم در شب به پیامبر نازل گردیده است.[۱]

تفسیر


نکات آیه

۱ - همه موجودات جهان (آسمان ها، زمین و...)، به تسبیح و تنزیه خداوند مشغول اند. (یسبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) «تسبیح»، به معناى تنزیه است.

۲ - تمامى موجودات هستى، شاهدى گویا بر منزّه بودن خداوند از هر عیب و نقص (یسبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) برداشت یاد شده، بر این اساس است که تسبیح در آیه شریفه، تسبیح تکوینى باشد.

۳ - تسبیح و تنزیه موجودات عالم براى خداوند، مستمر و دایمى است. (یسبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض) آمدن فعل مضارع «یسبّح»، دلالت بر استمرار دارد.

۴ - همه موجودات عالم، از نوعى شعور و آگاهى نسبت به خداوند برخوردارند. (یسبّح للّه ما فى السموت و ما فى الأرض)

۵ - جهان طبیعت، داراى آسمان هاى متعدد (السموت)

۶ - فرمان روایى عالم، تنها در انحصار خداوند است. (له الملک)

۷ - فرمان روایى خداوند، حقیقى است و از غیر او، اعتبارى و مجازى و تحت اراده او است. (له الملک) تقدیم مسند (له) بر مسندالیه (الملک) افاده قصر مى کند; یعنى، فرمان روایى تنها از آنِ خداوند است. وجود فرمان روایى هاى دیگر (مانند آنچه در زمین هست)، قرینه است بر این که مراد از «الملک» در آیه شریفه، ملک حقیقى است و آنچه وجود دارد همگى اعتبارى مى باشد.

۸ - همه ستایش ها، از آنِ خداوند است. (له الحمد) «ال» در «الحمد» به اصطلاح جنسیه و مفید استغراق است; یعنى، «له کلّ حمد».

۹ - خداوند، سرچشمه و منشأ همه کمال ها و زیبایى ها است. (له الحمد) «حمد» در برابر زیبایى ها و کمال ها است و به مقتضاى جمله «له الحمد» هر ستایشى، به خداوند اختصاص دارد. بنابراین هر زیبایى و کمالى، از او نشأت گرفته است.

۱۰ - تنها خداوند، سزاوار و باسته ستایش است. (له الحمد)

۱۱ - خداوند داراى قدرت مطلق و توانا بر انجام هر کارى (و هو على کلّ شىء قدیر)

موضوعات مرتبط

  • آسمان: تسبیح آسمان ها ۱; تعدد آسمان ها ۵
  • تسبیح: تداوم تسبیح خدا ۳
  • تسبیح گویان خدا :۱
  • جهان بینى: جهان بینى توحیدى ۶
  • حاکمیت: حاکمیت غیرخدا ۷
  • حمد: حمد خدا ۸، ۱۰
  • خدا: آثار اراده خدا ۷; اختصاصات خدا ۶، ۸، ۱۰; تنزیه خدا۳; حاکمیت خدا ۶; حقانیت حاکمیت خدا ۷; خدا و عیب ۲; خدا و نقص ۲; گواهان تنزیه خدا ۲; نقش خدا۹; وسعت قدرت خدا ۱۱
  • زمین: تسبیح زمین ۱
  • زیبایى: منشأ زیبایى ۹
  • کمال: منشأ کمال ۹
  • موجودات: تسبیح موجودات ۱، ۳; شعور موجودات ۴; گواهى موجودات ۲

منابع

  1. صحیح بخارى و دیگران از علماء عامه.