تَلْقَف
«تَلْقَفُ» از مادّه «لقف» (بر وزن وقف) به معناى بلعیدن و برگرفتن چیزى با قدرت و سرعت است، خواه به وسیله دهان و دندان باشد، یا به وسیله دست، ولى در پاره اى از موارد به معناى بلعیدن نیز آمده است، در آیه مورد بحث، نیز ظاهراً به همین معناست. و در فارسى از آن به «ربودن» تعبیر مى شود و در سوره «شعراء» منظور گرفتن با دهان است.
ریشه کلمه
- لقف (۳ بار)
قاموس قرآن
[اعراف:117]. «تَلْقَفُ» در سوره [طه:69] و [شعراء:45]. نيز آمده است آن را حفص به نقل از عاصم به تخفيف قاف و ديگران به تشديد قاف خواندهاند. راغب گويد: لَقْف، اِلْقاف، تَلَقُّف: به معنى گرفتن شى است به زيركى خواه با دست گرفته شود يا با دهان. قاموس، طبرسى ذيل آيه طه و اقرب الموارد، لقف را اخذ به سرعت گفتهاند. در مجمع ذيل آيه اعراف گفته تَلَقُّف و تَلَقُّم هر دو يكى است شاعر گويد: اَنْتَ عَصا مُوسَى الَّتى لَمْ نَزَلْ تَلْقَفُ مايَأْفِكُهُ السَّاحِرُ در نهج البلاغه خطبه 208 آمده: «... رَآهُ وَسَمِعَ مِنْهُ وَلَقِفَ عَنْهُ» يعنى رسول خدا «صلى الله عليه و آله» را ديده و از او شنيده و از وى اخذ كرده است. معنى جامع آن اخذ است خواه با دهان باشد يا با دست چنانكه از راغب نقل شد و يا با گوش چنانكه از نهج البلاغه آورديم. لقف در آيه فوق به معنى بلعيدن است. يعنى به موسى وحى كرديم كه عصايت را بيانداز آنگاه عصا فرو مىبرد آنچه را كه به دروغ مىگفتند مارهاست. اين لفظ سه بار بيشتر در قرآن نيامده و همه در باره بلعيدن جادوى ساحران به وسيله عصاى موسى مىباشد.
