روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۴۴۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي هارون بن حمزه الغنوي عن ابي عبد الله ع قال :

وَ سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ اِسْتَأْجَرَ أَجِيراً فَلَمْ يَأْمَنْ أَحَدُهُمَا صَاحِبَهُ فَوَضَعَ اَلْأَجْرَ عَلَى يَدَيْ رَجُلٍ فَهَلَكَ ذَلِكَ اَلرَّجُلُ وَ لَمْ يَدَعْ وَفَاءً وَ اُسْتُهْلِكَ اَلْأَجْرُ فَقَالَ اَلْمُسْتَأْجِرُ ضَامِنٌ لِأَجْرِ اَلْأَجِيرِ حَتَّى يَقْضِيَ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ اَلْأَجِيرُ دَعَاهُ إِلَى ذَلِكَ فَرَضِيَ بِهِ فَإِنْ فَعَلَ فَحَقُّهُ حَيْثُ وَضَعَهُ وَ رَضِيَ بِهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۳۴

هارون بن حمزه غنوى گويد: از امام ششم عليه السّلام پرسيدم: مردى كسى را اجير كرده است و چون اجير و مستأجر به يك ديگر اطمينان نداشتند وجه الاجاره را نزد شخص سومى نهاده و آن شخص پس از انجام كار وفات يافت و مالى كه به مبلغ اجاره نزد او امانت مانده بود تا بدان وفا كند تلف شده و چيزى باقى نگذاشته است، امام عليه السّلام فرمود: «اجيركننده ضامن اجرت است مگر اينكه اجير شده خود، آن شخص را معرّفى كرده و به آن راضى شده باشد».