روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۴۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ فَضْلِ السَّخَاءِ وَ الْجُود

و روي عن الفضل بن ابي قره السمندي انه قال :

قَالَ لِي‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ أَ تَدْرِي مَنِ اَلشَّحِيحُ قُلْتُ هُوَ اَلْبَخِيلُ فَقَالَ اَلشُّحُّ أَشَدُّ مِنَ اَلْبُخْلِ إِنَّ اَلْبَخِيلَ يَبْخَلُ بِمَا فِي يَدِهِ وَ اَلشَّحِيحَ يَشُحُّ بِمَا فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ وَ عَلَى مَا فِي يَدِهِ حَتَّى لاَ يَرَى فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ شَيْئاً إِلاَّ تَمَنَّى أَنْ يَكُونَ لَهُ بِالْحِلِّ وَ اَلْحَرَامِ وَ لاَ يَقْنَعُ بِمَا رَزَقَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۶۹

و از فضل بن ابى قرّه سمندى روايت شده است، كه گفت: امام صادق عليه السّلام مرا فرمود: آيا ميدانى شحيح كيست؟ گفتم: او بخيل است. امام فرمود: شحّ شديدتر از بخل است، زيرا بخيل نسبت به چيزى كه در دست خود دارد بخل ميورزد، و شحيح هم به آنچه در دست مردم است، و هم به آنچه در دست خود او است بخل ميكند، چندان كه چيزى را در دست مردم نمى‏بيند مگر آنكه آرزو ميكند كه آن چيز چه از طريق حلال و چه از راه حرام متعلّق به او باشد و به آنچه خداى عزّ و جلّ روزى او ساخته است قناعت نميكند.