روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۳۴۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَا يُصَلَّى فِيهِ وَ مَا لَا يُصَلَّى فِيهِ مِنَ الثِّيَابِ وَ جَمِيعِ الْأَنْوَاع

و روي زياد بن المنذر عن ابي جعفر ع :

أَنَّهُ سَأَلَهُ رَجُلٌ وَ هُوَ حَاضِرٌ عَنِ اَلرَّجُلِ يَخْرُجُ مِنَ اَلْحَمَّامِ أَوْ يَغْتَسِلُ فَيَتَوَشَّحُ وَ يَلْبَسُ قَمِيصَهُ فَوْقَ إِزَارِهِ فَيُصَلِّي وَ هُوَ كَذَلِكَ قَالَ هَذَا مِنْ عَمَلِ‏ قَوْمِ لُوطٍ فَقُلْتُ إِنَّهُ يَتَوَشَّحُ فَوْقَ اَلْقَمِيصِ قَالَ هَذَا مِنَ اَلتَّجَبُّرِ قُلْتُ إِنَّ اَلْقَمِيصَ رَقِيقٌ يَلْتَحِفُ بِهِ قَالَ هُوَ وَ حَلُّ اَلْأَزْرَارِ فِي اَلصَّلاَةِ وَ اَلْخَذْفُ بِالْحَصَى وَ مَضْغُ اَلْكُنْدُرِ فِي اَلْمَجَالِسِ وَ عَلَى ظَهْرِ اَلطَّرِيقِ مِنْ عَمَلِ‏ قَوْمِ لُوطٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۹۳

زياد بن منذر از امام باقر عليه السّلام روايت كرده است كه شخصى در حضور او از آن حضرت پرسيد: مردى از حمّام بيرون آيد در بيرونى حمّام خود را بشويد و لنگ گشاد و بزرگى بر خود بندد كه تا زير بغل او رسد و پيراهن خود را روى لنگ بپوشد و در اين حال نماز بخواند حكمش چيست؟ فرمود: اين كار از اعمال قوم لوط است، عرضكردم: اگر روى پيراهنش اين لنگ يا ميان بند بزرگ را بخود بپيچد چطور؟ فرمود: اين از تجبّر و تكبّر است، عرضكردم: اگر پيراهن نازك باشد و او با آن پارچه خود را بپوشاند (يا جامه نازك بپوشد و پارچه‏اى را از دو جانب بر دوش اندازد چنان كه معمول نوجوانان خودنماى است) آن حضرت فرمود: اين كار و گشودن دكمه‏هاى لباس و سنگريزه پرانيدن و جويدن كندر در مجالس و در ميان معابر و راهها از كارهاى قوم لوط است. و راجع به جواز زينت كردن به لنگ يا بستن روى پيراهن رواياتى از امام كاظم و امام هادى و امام جواد عليهم السّلام رسيده كه آن را رخصت داده‏اند و من به اين روايات عمل مى‏كنم و فتوا مى‏دهم كه ديگران نيز عمل كنند. شرح «ظاهرا رسم آن‏ بوده كه پيراهن بلند عربى را بر روى لنگى كه بجاى شلوار مى‏بستند ميانداختند، و جماعتى پيراهن را بر تن كرده لنگ را روى آن مى‏بستند و اين كار نزد عدّه‏اى جايز نبوده و مؤلف بر حسب روايات فتوا بجواز داده است».