روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۷۰۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ مَا يُنَجِّسُ الثَّوْبَ وَ الْجَسَد

و قد روي :

فِي اَلْمَنِيِّ أَنَّهُ إِذَا كَانَ اَلرَّجُلُ جُنُباً حَيْثُ قَامَ وَ نَظَرَ وَ طَلَبَ فَلَمْ يَجِدْ شَيْئاً فَلاَ شَيْ‏ءَ عَلَيْهِ فَإِنْ كَانَ لَمْ يَنْظُرْ وَ لَمْ يَطْلُبْ فَعَلَيْهِ أَنْ يَغْسِلَهُ وَ يُعِيدَ صَلاَتَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۰۳

در مورد منى روايت شده كه: هر گاه شخص در خواب محتلم يا جنب شده نگاه كرد و پى‏جوئى نموده چيزى نيافت تكليفى بر او نيست. (جامه خود را ملاحظه كرده و منى را نديده است پس غسل بجا آورده و نماز ميگذارد بعد از آن منى را در جامه خود ببيند، بر او چيزى نيست) ولى اگر جامه خود را نگاه نكرد و جستجو ننمود، غسل كرده و با آن لباس نماز خوانده باشد بعد منى را در آن بيابد، شستن لباس و اعاده نمازش بر او واجب است. و باكى نيست كه خون ماهى بر جامه باشد و انسان در آن لباس نماز بخواند چه كم باشد و چه بسيار. و كسى كه به كلاه يا دستار يا بند زير جامه، يا جوراب، و موزه يا دمپايى‏اش منى، بول، خون و يا غائط باشد و آن را آلوده سازد، اشكالى در نماز خواندن با آنها نيست و اين به خاطر آنست كه نماز در هيچ يك از آنها به تنهايى تمام نيست. (يعنى‏ با هيچ يك از آنها به تنهايى نميتوان بعنوان لباس كه ساتر عورت است نماز بجا آورد). و كسى كه لباسش بر الاغ مرده‏اى افتاده، شستن آن جامه بر او لازم نيست و نماز خواندن با آن لباس نيز اشكال ندارد. و اشكالى ندارد كه شخص به استخوان مرده‏اى كه يك سال از وفات يا دفنش گذشته دست بمالد، و نيز باكى نيست كه شخص زنده‏اى دندان مرده‏اى را به جاى دندان خود گذارد. و كسى كه لباسش به سگ خشكى ماليده شد و آن سگ شكارى نبوده بر اوست كه بر جامه‏اش آب ريزد و هر گاه سگ تر و مرطوب باشد بر او لازم است كه جامه را بشويد، و اگر سگ شكارى بوده و خشك نيز باشد بر او چيزى نيست و اگر بدنش تر و مرطوب باشد لازم است كه بر آن آب بريزد. و نماز خواندن در لباسى كه شراب بر آن ريخته شده اشكالى ندارد، زيرا خداوند عزّ و جلّ نوشيدن آن را حرام فرموده و خواندن نماز در لباسى كه بدان آلوده است ممنوع نساخته، و امّا در خانه‏اى كه در آن شراب است (يا اطاق) بجا آوردن نماز جايز نيست. مترجم گويد: «بسيارى از فقهاء مذهب ما عقيده ندارند كه هر مايع مست‏كننده‏اى نجس است، بلكه تنها خوردن از آن را جايز نميشمرند». كسى كه بول كند و اندكى از آن به رانش بچكد، و فراموش كرده نماز بخواند سپس به خاطر آورد كه آن موضع را نشسته است، شستن آن محلّ و اعاده نماز بر او لازم است. و اگر موشى در آب افتاد و سپس بيرون آمد و بر جامه‏اى راه رفت يا دويد پس آنچه از اثر و جاى پاى آن را كه ميبينى بشوى و آنچه را كه در اثر ترى بر آن نميبينى آب بر آن بريز.